Epifaniczny tom 11 – Dodatek III – str. 704
Pieśni Salomona
Z powodu swego dwoistego umysłu pozbyła się ducha zrozumienia jako swego autorytetu prawdy, co pozostawiło ją bez dostatecznej ilości prawdy na przyjęcie Go (zdjęłam suknię moją – w. 3; Mat. 25:3). Uważała ona ponadto, że lud prawdy, najczęściej ci wzgardzeni u świata (1Kor. 1:26-29), w postępowaniu byli tyle niżsi od niej, że jej własne postępowanie wydawało się jej według Słowa czyste w porównaniu z postępowaniem ludu prawdy (umyłam nogi moje; Efez. 5:26). Twierdziła, że nie ma powodu (jakże mam je pobrudzić), by splamić to postępowanie przez stowarzyszanie się z nim.
Jezus jako jej umiłowany przedstawił prawdy Żniwa jako Swą moc (wsunął rękę swoją – w. 4) w sposób obliczony na umożliwienie jej duchowi poświęcenia na wniknięcie do jej serca i umysłu (dziurą); jej serce zareagowało na Niego miłością i ufnością (wnętrzności moje wzruszyły się we mnie). Niektóre zarysy Jego poselstwa Żniwa, np. znaki czasów, pewne proroctwa, panowanie Tysiąclecia, przedtysiącletni adwent Chrystusa, stanowisko oblubienicy Kościoła itp. trafiały do niej (wstałam, aby otworzyć miłemu memu – w. 5). W ramach swej służby zaczęła je ogłaszać (z rąk kapała mirra) i nawet jej drugorzędne działania (palce) zajęte były bardziej przyjemnymi zarysami tych nauk, jak stanowisko Kościoła jako Oblubienicy, jego wyzwolenie, Tysiąclecie itp. (mirra cieknąca [w ang. mirra słodko pachnąca – przypis tł.]), co miało pewien sprzyjający wpływ na jej serce w kierunku przyjęcia prawdy, szczególnie na temat faktu rozpoczętej już Jego drugiej obecności (na rękojeść zasuwy). W czasie pierwszej fazy wojny światowej, dzięki spełnieniu się we właściwym czasie dotyczących jej zapowiedzi prawdy Żniwa, stała się ona jeszcze bliższa przyjęcia jej (otworzyłam miłemu memu – w. 6). Ponieważ drzwi wejścia do wysokiego powołania zostały zamknięte i Pan nie używał już Swych wiernych do żęcia ani nawet zbierania pokłosia, lecz do uderzania Jordanu, wyznawania grzechów nad kozłem Azazela, do prowadzenia pierwszej antytypicznej bitwy Gedeona, wiązania królów i książąt oraz ogłaszania karania narodów – tymczasowo przerwał On dalsze podawanie jej światła Żniwa (odszedł).