Epifaniczny tom 11 – Dodatek III – str. 716
Pieśni Salomona
gdzie starał się rozwijać łaski Ducha (winnica). Opiekę nad nią powierzył przywódcom zachowującym korony, utracjuszom koron i usprawiedliwionym (wynajął stróżom). Wszyscy oni w celu wydania owoców (owoc jej) mieli szczerze oddać Mu swe całe usprawiedliwione człowieczeństwo (tysiąc srebrników [1000 jest wielokrotnością 10, liczby doskonałych natur niższych od Boskiej, stąd tutaj dotyczy poczytalnie doskonałego człowieczeństwa wielu jednostek]). Winnica ta została porzucona, ponieważ – tak jak żydowscy stróżowie żydowskiej winnicy – w ogromnej większości byli oni niewierni, i tak jak oni prześladowali wiernych stróżów. Prawdziwy Kościół w Paruzji i Epifanii posiada symboliczną winnicę – sferę prawdy i jej ducha wśród ludu prawdy (winnica moja, którą mam – w. 12) – jako miejsce, gdzie pracuje (jest przede mną). Zgodziła się oddać Chrystusowi poczytalnie doskonałe człowieczeństwo wszystkich jej stróżów – sług prawdy. Dopilnowała też, by wierni uczynili to szczerze oraz by uczynili to wiernie Wielka Kompania, później stająca się wierną, a także Młodociani Godni (tysiąc). Uczyła także, że ze swego poczytalnie doskonałego człowieczeństwa stróżowie ci mogą zatrzymać dla własnego użytku wszystko, czego potrzebują do realizowania ludzkich obowiązków wobec siebie i innych (dwieście niech wezmą stróże owocu). Chrystus zwróci się do niej jako do pracownika w sferze prawdy i jej ducha (mieszkasz w ogrodach – w. 13), zapewniając ją, że panny, które towarzyszą jej jako towarzyszki (przyjaciele; Ps. 45:15), przy końcu Epifanii będą słuchać jej nauk (słuchają głosu twego), których także i On pragnie słuchać w postaci głoszenia przez nią Słowa (daj mi usłyszeć głos twój). Tuż przed odejściem ze świata ogarnia ją wielkie uczucie tęsknoty do Miłego (miły – w. 14), by pośpieszył z wybawieniem jej (pośpiesz się, a bądź podobny sarnie albo jelonkowi) z królestw tego świata, gdy już wypełnią one Jego cel udoskonalania jej łask przez cierpienia, jakie na nią sprowadzały.