Epifaniczny tom 11 – rozdział 4 – str. 274
Wyzwolenie pozostałych Izraelitów
gdy chodzi o wrzucenie do niego złych ludzi (Obj. 20:15; 21:8). Nie jest nazywane wtórą śmiercią w odniesieniu do bestii, fałszywego proroka, szatana, śmierci i piekła (hadesu, pierwszego piekła), jak można zauważyć z Obj. 19:20; 20:10, 14. Powyższe odnośniki stanowią kompletną listę tych, które zawierają wyrażenie „jezioro ognia (…)”. Gdy się nad nimi zastanowimy, potwierdzą, że nasza uwaga jest prawdziwa – że tylko wtedy jest ono nazywane wtórą śmiercią, kiedy jest mowa o wrzucaniu lub pozostawaniu tam złych ludzi. Powód tego jest następujący: wszyscy ludzie, którzy się tam znajdą, kiedyś byli pod wyrokiem pierwszej śmierci, śmierci Adamowej – wszyscy w jej procesie umierania, a większość w jej stanie. Z tego powodu podleganie przez nich drugiemu wyrokowi poddaje ich wtórej śmierci. Natomiast bestia, fałszywy prorok, szatan, śmierć (Adamowy proces śmierci) oraz hades (Adamowy stan śmierci) nigdy wcześniej nie zostały skazane na zniszczenie, a stanie się to dopiero tuż przed wrzuceniem ich w jezioro ognia. Z tego powodu Pismo Święte nigdy nie mówi o tym jeziorze jako wtórej śmierci dla tych pięciu podmiotów. Mimo to nie jest niewłaściwą rzeczą, byśmy mówili o tym jeziorze jako o wtórej śmierci. Musimy jednak pamiętać, że jest ono nią tylko dla ostatecznie złych ludzi. Podobnie jesteśmy usprawiedliwieni mówiąc, jak często czyniliśmy to powyżej, że antytypiczne Morze Czerwone jest wtórą śmiercią. Czyniąc to, powinniśmy jednak pamiętać, że – ściśle mówiąc – jest to prawdą jedynie w odniesieniu do ostatecznie złych ludzi pod koniec Małego Okresu, którzy będą stanowić ogromną większość tych, którzy będą jej podlegać. Pod koniec Małego Okresu nie jest to oczywiście prawdą w odniesieniu do szatana i szatańskiego systemu, łącznie z niepokutującymi aniołami. Definicją, która w każdym przypadku jest odpowiednia dla antytypicznego Morza Czerwonego i jeziora ognia, jest wieczne unicestwienie, wieczne zniszczenie.
(27) Przejście Izraelitów przez odsłoniętą rafę (w. 29) przedstawia wiernych restytucjonistów kroczących drogą posłuszeństwa w czasie próby. Tak jak Izraelici pokonali każdą pokusę poddania się Egipcjanom,