Epifaniczny tom 11 – rozdział 4 – str. 288
Wyzwolenie pozostałych Izraelitów
których typem jest wschodni brzeg Morza Czerwonego. Przeprowadzenie ich przez Boga będzie oczywiście bardzo łaskawym aktem miłosierdzia. Doprowadzając ich do Wieków po Tysiącleciu, Bóg wyprowadzi ich nie tylko z niewoli grzechu i niebezpieczeństw wtórej śmierci, lecz swoją mocą (w. zbawionych klas duchowych, a ziemia w przypadku zbawionych klas ludzkich będą świętym mieszkaniem, które nigdy więcej nie zostanie skażone grzechem, błędem i ich skutkami. W wersecie 14 pieśń dotyczy odstępczych restytucjonistów. „Narody” (tak samo w hebrajskim – w. 14) to pięć przesiewawczych klas oraz przesiani przez nich po Tysiącleciu. Fakt, że „usłyszą” odnosi się do zrozumienia przez nich, iż zbłądzili. To, że zadrżą odnosi się do konsternacji, jaka ich ogarnie, gdy zrozumieją, że są w sytuacji bez wyjścia. Gdy werset 14 mówi o mieszkańcach Filistei (tak samo w hebrajskim), w antytypie wskazuje na przesiewaczy i przesianych pierwszego i piątego przesiewania po Tysiącleciu, co można udowodnić następująco: Słowo Filistyni oznacza wieśniacy i jest typem sekciarzy, a przede wszystkim sekciarzy jako przesiewaczy i przesianych przeciwko okupowi i udziałowi Kościoła w ofierze za grzech. Dwie druzgocące porażki zadane Filistynom przez Dawida (2Sam. 5:17-25; 8:1) przedstawiają dwie druzgocące porażki zadane przez naszego Pastora sekciarzom jako przesiewaczom i przesianym przeciwko okupowi i udziałowi Kościoła w ofierze za grzech, tak jak dwukrotne uderzenie w skałę przez Mojżesza i Aarona przedstawia zaprzeczanie tym doktrynom przez odrzucających okup i udział Kościoła w ofierze za grzech. Rozumiemy więc, że mieszkańcy Filistei są tymi dwoma klasami przesiewaczy i przesianych. Ogarniający ich smutek oznacza, że przy końcu Małego Okresu zaczną dostrzegać swoje tragiczne położenie. Ogarnie ich wówczas wielki smutek, ponieważ zrozumieją, że zgrzeszyli i z tego powodu muszą umrzeć wtórą śmiercią.