Epifaniczny tom 11 – rozdział 4 – str. 289
Wyzwolenie pozostałych Izraelitów
(42) Przez książąt – wodzów – Edomu (w. 15) rozumiemy przesiewaczy niewiary po Tysiącleciu. Ich zdziwieniem jest konsternacja, jaką odczują, kiedy zrozumieją, że zostali zwiedzeni i że sami zwodzili, w wyniku czego także są skazani na wtórą śmierć. Mocarze Moabu to wodzowie potysiącletniego przesiewania zjednoczeniowego. Strach, jaki ich ogarnie, przedstawia przerażenie, jakie sparaliżuje ich, gdy dowiedzą się o prawdziwej naturze swych czynów i ich konsekwencjach. Mieszkańcy Kanaanu przedstawiają przesiewaczy i przesianych potysiącletniego ruchu reformizmu. Zniknięcie wszystkich mieszkańców Kanaanu jest typem przeminięcia w zniszczeniu przesiewaczy i przesianych reformizmu. Silne uczucie konsternacji, jakiego wszyscy oni doznają, jest pokazane przez powtórzenie myśli zawartej w słowach „strach i lęk” (w. 16). Połączenie tych dwóch odczuć dowodzi, że ich udziałem będzie przerażenie. I całkiem słusznie, ponieważ porazi ich największe poczucie winy, wyrzuty sumienia i rozpacz z powodu tego, co uczynili i co tracą – życie w doskonałości. Wielkość ramienia Jehowy – moc Chrystusa – działającego (w. 16) na korzyść wiernych i przeciwko niewiernym, porazi ich oniemieniem i biernością (hebrajskie słowo dum zawiera obydwie te myśli) – uczyni ich tak niemymi i biernymi jak kamień! Stan taki będzie trwać mniej więcej od czerwca 2916 do października 2920, dopóki nie skończy się pełna próba ludu Bożego (w październiku 2920) – „aż przejdzie lud Twój, Panie, aż przejdzie lud ten, który nabyłeś”. Pod koniec tego okresu będzie miała miejsce egzekucja bezbożnych. „To widząc sprawiedliwi rozweselą się, a wszelka nieprawość zamknie usta swe” (Psalm 107:42). Zauważmy, że w typie żaden z tych narodów w ogóle nie odgrywał jakiejkolwiek roli. Są one wprowadzone wyłącznie w celu rozjaśnienia antytypu.