Epifaniczny tom 11 – rozdział 5 – str. 318
Podróż do Góry Synaj
ponieważ nie wiedzieli, co to było. Po raz pierwszy dowiedzieli się wtedy, gdy powiedział im to Mojżesz], bo nie wiedzieli, co to było – w. 15). Nasz Pan przez Swoich rzeczników wyjaśnił Swojemu ludowi, że jest to dostarczony przez Boga duchowy pokarm (Mojżesz rzekł … to jest chleb, który Pan dał wam do jedzenia). Od tego czasu popularne hebrajskie słowo oznaczające co – man stało się hebrajską nazwą tego pokarmu z nieba. Ponieważ manna jest typem prawdy jako duchowego pokarmu, przedstawia ona także naszego Pana jako nasze oświecenie, usprawiedliwienie, uświęcenie i wyzwolenie, gdyż prawda i Biblia są chrystocentryczne (Jana 6:27,32-58). Gdy ją spożywamy, karmimy się Nim jako naszym Nauczycielem, Usprawiedliwicielem, Uświęcicielem i Wyzwolicielem (1 Kor. 1:30). Gdy prawda stała się na czasie w szóstym okresie, nasz Pan, na podstawie wskazówki Boga, polecił (rozkazał Pan – w. 16), przez Swoich rzeczników, by Jego lud stale badał (zbierajcie) ją, i to według zdolności (gomer) i potrzeby (do jedzenia), zgodnie z ilością (liczba) ich zgromadzeń (namiotów) i jednostek w zgromadzeniach (osób). Lud Boży, jako zgromadzenia oraz jako jednostki, postąpił zgodnie z tym poleceniem (uczynili tak synowie izraelscy – w. 17) – według potrzeby i zdolności: niektórzy zebrali więcej prawdy, inni mniej (jedni więcej, drudzy mniej). W stosunku do ich zdolności (odmierzali na gomery – w. 18) oraz potrzeb (zjeść) każdy miał wystarczającą ilość, bez nadwyżki, ponieważ niektórzy mają większe potrzeby i zdolności, a inni mniejsze (ten, co zebrał więcej, nie miał nadmiaru, a ten co zebrał mniej, nie miał braku).
(8) Nasz Pan rozkazał, by żadne zgromadzenie ani jednostka nie pozostawiało jakiejkolwiek prawdy na czasie w danym okresie niezużytej do następnego okresu, lecz by cała prawda na czasie w każdym okresie była przyswajana jako duchowy pokarm podczas właściwego dla niej okresu. Jako pokarm na czasie była ona bowiem potrzebna do zwycięstwa w każdym okresie (rzekł Mojżesz do nich: Niech nikt nie pozostawia z tego nic do rana – w. 19). Niektórzy nie chcieli słuchać tego napomnienia (nie usłuchali Mojżesza i zostawili … do rana – w. 28),