Epifaniczny tom 11 – rozdział 5 – str. 328
Podróż do Góry Synaj
oznajmiając, iż tak jest dlatego, że Bóg uroczyście zobowiązał się (przysiągł – w. 16 [polskie przekłady oddają to inaczej, np. B.G.: iż ręka stolicy Pańskiej – przypis tł.]) na zawsze przeciwstawiać się grzechowi (wojna z Amalekiem z pokolenia w pokolenie). Nadejdzie bowiem czas, gdy „wszelka nieprawość zamknie usta swe” (Psalm 107:42), czego dokona gorliwość Pana, która ją zniszczy. Wszyscy powiedzmy temu: Amen i Amen.
(18) W 2Moj. 18 są pokazane dwa doświadczenia ludu Bożego w czasie Wieku Ewangelii w jego podróży do Królestwa i Nowego Przymierza, natomiast poprzednie rozważania zwróciły naszą uwagę na inne z nich. W 2Moj. 3:4 zostały nam przedstawione niektóre typy pewnych wydarzeń, mających miejsce między Bogiem i Chrystusem. W 2Moj. 18 znajdujemy podobną grupę typów, które obrazują pewne doświadczenia Boga i Chrystusa oraz niektóre wynikające z tego kwestie wśród ludu Bożego, mające miejsce w czasie jego podróży do Syjonu. W tej grupie typów Jetro reprezentuje Boga, szczególnie w Jego mądrości i mocy; Mojżesz jest typem naszego Pana Jezusa, jak to zwykle ma miejsce w 2, 4 i 5 Mojżeszowej. Po tych kilku wstępnych uwagach rozpoczynamy rozważanie 2 Moj. 18. Bóg, przede wszystkim w Swojej mądrości i mocy (Jetro, wybitny, znakomity – 1), zwrócił szczególną uwagę (usłyszał) na poczytane i rzeczywiste wyzwolenia, jakich w Swej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy dokonał (Bóg uczynił) na rzecz naszego Pana i Jego ludu (Mojżeszowi … ludowi), wyzwalając Swój lud z królestwa szatana (Pan … z Egiptu). Zanim przejdziemy dalej, możemy tutaj zauważyć, iż historia ta ma w dużym obrazie potrójne wypełnienie: (1) w Żydowskim Żniwie, (2) w okresie Interim oraz (3) w Żniwie Ewangelii (Paruzji i Epifanii). W tym rozważaniu szczególnie podkreślimy trzecie zastosowanie, jako bardziej praktyczne dla nas.
(19) W czasie od 1846 do 1874 Maluczkie Stadko (Zefora, mały ptak – w. 2) (z wyjątkiem odłączonej świątyni) oraz ci bardziej wierni z usprawiedliwionych (Gerson, obcy tam – w. 3) i mniej wierni z usprawiedliwionych (Eliezer, mój Bóg jest pomocnikiem – w. 4), po powołaniu do ruchu Millera z lat 1829-1844 – z powodu szczególnego postępowania naszego Pana,