Epifaniczny tom 11 – rozdział 6 – str. 360
Przy Górze Synaj
w trwodze przed rzeczywistym lub urojonym (wieczne męki) gniewem Boga oraz w strachu przed szatanem i skutkami przekleństwa. Nakazuje natomiast korzystanie z odpoczynku wiary w pokoju z Bogiem w odniesieniu do odpuszczenia ich grzechów, przypisania im sprawiedliwości Chrystusa i społeczności Boga z nimi.
(8) Oznacza to, że mają uznać, iż otrzymali już wszystkie tysiącletnie błogosławieństwa i już żyją poza Małym Okresem w ludzkiej doskonałości. Oznacza to również, że posiadają pokój Boży strzegący ich serc i umysłów. Jest to ich antytypiczny sabat przestrzegany każdego dnia tygodnia przez całe życie. Dla klasy restytucyjnej oznacza to, że mają odpoczywać w wolności Tysiąclecia od pracy i mozołu grzechu oraz przekleństwa, radując się wciąż rosnącymi błogosławieństwami fizycznej, umysłowej, artystycznej, moralnej i religijnej restytucji oraz pokonując grzech i praktykując sprawiedliwość. Wszystko, czym obecnie jest lud Pana, a restytucjoniści będą w przyszłości, ma być utrzymywane w odpoczynku sabatu przez każdą z tych klas (nie będziesz wykonywał żadnej pracy… ani gość twój, który jest w bramach twoich – w. 10). Bóg podaje tutaj (2Moj. 20:11) sześć twórczych dni Swej pracy i Swój sabat (przez sześć dni stworzył Pan niebo i ziemię … i odpoczął dnia siódmego … błogosławił Pan dzień odpocznienia – w. 11), a w 5Moj. 5:15 wymienia wyzwolenie Izraela z niewoli egipskiej – typ wyzwolenia z królestwa szatana – jako powód przestrzegania sabatu. Sześć dni pracy jest typem używania przez Boga przez sześć tysiącletnich dni sposobów, środków i narzędzi Swego przedtysiącletniego planu, natomiast siódmy dzień jest typem Jego odpoczynku siódmego tysiącletniego dnia, po zakończeniu dzieła sześciu tysiącletnich dni. W innym miejscu przedstawiliśmy odpowiednie czynności Boga w sześciu antytypicznych twórczych dniach. Bóg przekazał to słowo przez drukowane i ustne nauki na temat upadku, przekleństwa, dozwolenia zła, stanu śmierci, okupu, usprawiedliwienia – obecnie przez wiarę, a później przez uczynki – poświęcenia, restytucji. Wszystkie te nauki wyszły z kręgu prawdy, a niektóre z nich były przedstawiane przez usprawiedliwionych i poświęconych w kościele nominalnym. Widzimy zatem,