Epifaniczny tom 11 – rozdział 6 – str. 368
Przy Górze Synaj
uczynią to wszyscy. Zbliżając się do tych błagających w ich stanie oddalenia, Jezus zachęca i ostatecznie zachęci ich wszystkich, by się nie bali (nie bójcie się – w. 20); czyni to uświadamiając im coraz bardziej fakt, że Bóg osobiście pragnie ich wypróbować (aby was doświadczył Bóg) i przez nieprzyjazne doświadczenia Paruzji i Epifanii przygotować ich na rozwinięcie w ich umyśle i sercu odpowiedniej czci dla Niego (żeby bojaźń jego była przed obliczem waszym), by w ten sposób byli powstrzymywani od grzechu (byście nie grzeszyli). Lecz przez długi czas strach ludzi utrzyma ich w postawie oddalenia (stał lud z daleka – w. 21), podczas gdy klasa Chrystusa w ciele, w miarę upływu czasu, w swym sercu i umyśle stale przybliża się do Boga (Mojżesz przystąpił), wśród ucisku będącego wynikiem zwracania przez Boga uwagi na warunki w świecie (do ciemnej mgły, w której był Bóg). Jehowa nakazuje klasie Chrystusa (rzekł do Mojżesza – w. 22), by głosiła ludziom (powiesz synom izraelskim), że doświadczali, doświadczają i będą doświadczać (widzieli) tego, że Bóg zajmuje się nimi w sprawiedliwości czasu gniewu (mówił do was), przez tworzące się poza zasłoną (z nieba) duchowe władze Tysiąclecia.
(15) Następujące obecnie polecenia aż do 2Moj. 23:19, choć są typem obowiązków Nowego Przymierza, równie dobrze mogą być nazwane typami spraw dotyczących ludu Bożego Paruzji i Epifanii, ponieważ jest on związany z Nowym Przymierzem: niektórzy jako części klasy Chrystusa, inni jako ich szczególni pomocnicy – jedni jako Pośrednik, Kapłan, Prorok, Sędzia itp., drudzy jako Lewici itp. Ponieważ typy te w zasadzie dotyczą tych klas, będziemy o nich mówić jako o typach, nie mając na myśli, że Maluczkie Stadko i Wielka Kompania są pod Nowym Przymierzem. Teraz następują pewne polecenia (w. 23-26) podane w okresie Paruzji i Epifanii. W tych dwóch okresach Pan nakazuje Swemu ludowi Paruzji i Epifanii, a poprzez nich przyszłemu ludowi Tysiąclecia, by nie służył Bogu tworzeniem bóstw wyznaniowych (nie będziecie czynić przy mnie bogów – w. 23), choć pozornie mogą się one wydawać prawdziwe (srebrne) i pozornie Boskie (złote).