Epifaniczny tom 11 – rozdział 7 – str. 472
Przybytek Wieku Ewangelii
Przede wszystkim zajmiemy się więc analizą 2Moj. 25:1-9. Jest tutaj przedstawione polecenie Boga dane Jezusowi jako Jego Wykonawcy w realizacji Boskiego planu (rzekł Pan do Mojżesza – w. 1). Gdy rozważamy rzeczy przedstawione w wersetach 2-9, widzimy, że Jezus jako Wykonawca otrzymał pewne polecenia i że niektóre z nich dotyczyły Jego samego. W Nazarecie otrzymał zachętę do poświęcenia się, a następnie do oddania Bogu całego Swego człowieczeństwa dla celów antytypicznego Przybytku. Polecenie z wersetu 2, by zwrócił się On do antytypicznych Izraelitów, oznacza bowiem zaproszenie ich do poświęcenia Panu wszystkiego, co posiadali, a następnie do oddania tego Jemu dla celów antytypicznego Przybytku. Będąc pierwszym antytypicznym Izraelitą, który otrzymał takie zaproszenie, jako Wykonawca skierował je do Siebie jako antytypicznego Izraelity w Nazarecie, zanim się poświęcił. Bóg oczywiście zaczął wypowiadać słowa z wersetu 1, zanim Jezus rozpoczął to wykonawcze dzieło, które – jak przed chwilą wykazaliśmy – rozpoczął od Siebie jako antytypicznego Izraelity, zachęcając Siebie do ciągłego używania dla celów Przybytku wszystkiego, co jako człowiek posiadał, aż do końca Swej drogi. Jako antytypiczny Mojżesz, tzn. Wykonawca, po powrocie z pustyni Jezus kontynuował zapraszanie innych przez cały czas ziemskiej służby. Co więcej, po zmartwychwstaniu, wniebowstąpieniu i uwielbieniu nadal to czynił w obydwu aspektach: (1) jako zaproszenie do poświęcenia oraz (2) zachętę do wypełniania go. Chociaż w październiku 1914 zakończył zapraszanie nowych poświęcających się dla celów wysokiego powołania, od tego czasu zachęca poświęcone nowe stworzenia do ofiarowania dla celów antytypicznego Przybytku wszystkiego, czym są i co posiadają, tzn. nadal wykonuje drugi aspekt tej pracy. W odmiennym celu wciąż zaprasza usprawiedliwionych do poświęcania się do klasy Młodocianych Godnych, a następnie zachęca ich, by stosownie do możliwości używali wszystkiego, co posiadają jako ludzie, do rozwijania tych zarysów Przybytku, które należą do Dziedzińca. Możemy nawet pójść dalej i stwierdzić, że przy ich poświęceniu dla sprawiedliwości – innym od poświęcenia dla ofiary – te dwa aspekty stosownego wykonawczego dzieła Jezusa obejmują usprawiedliwionych z wiary jako Lewitów Wieku Ewangelii, w celu służenia zarysom związanym z antytypicznym Dziedzińcem Przybytku