Epifaniczny tom 11 – rozdział 7 – str. 479
Przybytek Wieku Ewangelii
(8) Wersety 7-11 podają główne rzeczy, jakie mieli wykonać pracujący przy antytypicznym Przybytku i jego wyposażeniu. Typiczne części przedstawiają: Kościół (namiot zgromadzenia – w. 7), Chrystusa poza zasłoną (skrzynia świadectwa), Boga w Jego przymiotach sprawiedliwości, mocy i miłości (ubłagalnia i dwa cherubiny), wszystkie doktrynalne, zbijające, naprawiające i etyczne nauki Kościoła (wszystkie naczynia namiotu); Kościół w jego zdolności karmienia kapłanów rozwijającymi i wzmacniającymi prawdami w wędrówce do nieba (stół – w. 8), jego odnośne doktrynalne, zbijające, naprawiające i etyczne nauki (naczynia jego); prawdziwy Kościół w jego zdolności oświecania kapłanów (świecznik czysty), jego odnośne doktrynalne, zbijające, naprawiające i etyczne nauki (ze wszystkimi naczyniami); Kościół w jego zdolności pocieszania i zachęcania ofiarujących się kapłanów w ich ognistych próbach wersetami Biblii jako antytypiczną kadzielnicę (ołtarz kadzenia); człowieczeństwo Chrystusa w jego zdolności wspierania ofiarowanego człowieczeństwa kapłanów (ołtarz całopalenia – w. 9), jego stosowne doktrynalne, zbijające, naprawiające i etyczne nauki, przy czym jego kadzielnice są typem odnośnych tekstów Biblii (wszystkie naczynia jego); Biblię (umywalnia) – Nowy Testament jako misę antytypicznej umywalni, Stary Testament jako podstawę antytypicznej umywalni (jej podstawa); cechy kapłaństwa, które zakrywały przed tymi na zewnątrz prawdziwe znaczenie sprzętu i naczyń antytypicznego Przybytku (szaty do służby – w. 10); ludzką sprawiedliwość Chrystusa jako ofiarniczą szatę antytypicznego Aarona oraz tysiącletnie władze, prerogatywy, przywileje itp. Chrystusa (święte szaty dla Aarona), a także sprawiedliwość Jezusa jako ofiarniczą szatę kapłanów (szaty synów jego) – a wszystko to było dostosowane do ich służby jako kapłaństwa Pana (do służby kapłańskiej) – prawdę i jej zdolności: rozumiane, znane i umiejętnie stosowane do udzielania