Epifaniczny tom 11 – rozdział 7 – str. 483
Przybytek Wieku Ewangelii
cierpieniem pod przekleństwem; natomiast w usprawiedliwieniu przez uczynki antytypicznym czasem pracy, cierpieniem pod klątwą, są doświadczenia przed Tysiącleciem. Ktokolwiek świadomie grzeszy podczas tego poczytanego lub rzeczywistego okresu odpoczynku, zostanie pozbawiony usprawiedliwienia (kto wykonywałby pracę, umrze). Lud Pana ma między innymi uważać, by nie popełnić śmiertelnego grzechu lub błędu (nie będziecie rozpalać ognia – w. 3), wzajemnie wobec siebie lub każdy w swym własnym sercu i umyśle (we wszystkich mieszkaniach), ze szkodą dla swego poczytanego lub rzeczywistego odpoczynku (w dzień sabatu). Należy tego unikać, ponieważ to wprowadzałoby elementy przekleństwa – błąd i grzech – podczas gdy lud Boży powinien przestrzegać poczytanego lub rzeczywistego odpoczynku od wszystkich składników przekleństwa – grzechu, błędu, procesu umierania i śmierci. Więcej szczegółów na temat rzeczy zawartych w wersetach 1, 2 podaliśmy omawiając 2Moj. 20:8-11 oraz 31:12-14, dokąd odsyłamy czytelnika po takie szczegóły.
(12) Omawiając 2Moj. 25:2-7, wyjaśniliśmy antytypiczne myśli zawarte w wersetach 4-9, a omawiając 2Moj. 31:6 – antytypiczne rzeczy zawarte w wersecie 10, dlatego pominiemy je bez dalszego komentarza, który byłby jedynie powtórzeniem już wyjaśnionych kwestii. Tak więc naszą dalszą analizę będziemy kontynuować od wersetu 11. Pamiętając, że Mojżesz mówi w tym miejscu Izraelowi to, co Bóg na górze polecił mu powiedzieć, jesteśmy przygotowani postąpić dalej w naszym badaniu. W zasadzie Mojżesz wzywał do tego, by Izrael ofiarował rzeczy potrzebne do wzniesienia Przybytku i jego sprzętów jako typ tego, co antytypiczny Izrael w swym człowieczeństwie miał w poświęceniu ofiarować na rzecz budowy antytypicznego Przybytku. Rzeczy te zostały wymienione w wersetach 5-9, natomiast werset 10 antytypicznie nawołuje zdolnych do pracy przy Przybytku do działania w celu wykonania pracy pokazanej w typie w wersetach 11-16.