Epifaniczny tom 11 – rozdział 7 – str. 491
Przybytek Wieku Ewangelii
(18) W antytypie sugerowałoby to, że starsi, diakoni i bardziej wybitni nieurzędowi członkowie zboru z powodu większych zdolności w ofiarniczej służbie są wyżsi od mniej wybitnych nieurzędowych członków zboru. Z tymi niezbędnymi przygotowawczymi wyjaśnieniami przystępujemy obecnie do interpretacji wersetów 22-29. Starsi, diakoni i bardziej wybitni bracia nie sprawujący urzędów w swym człowieczeństwie chętnie (ochotnego serca – w. 22) poświęcali rzeczy nadające się do służby. Po pierwsze, na rzecz ocenienia dobra (obrączki; dosłownie: kolczyki do nosa); po drugie, na rzecz słuchu wiary (kolczyki); po trzecie, na rzecz dobrego charakteru (pierścienie; dosłownie: sygnety [służące jako pieczęci]); i po czwarte, na rzecz pięknego pełnienia Boskiej woli (naszyjniki; szyja jest symbolem woli, a więc naszyjnik przedstawia taką wolę pięknie ozdobioną). Wszystkie one były dostosowane i przydatne dla Boskich rzeczy (wszelkie przedmioty złote). Wszyscy ofiarnicy (ktokolwiek przynosił ofiarę) przynosili ustawiczną ofiarę (ofiarę; dosłownie: ofiarę podnoszenia), przystosowaną i użyteczną w Boskich sprawach (ze złota), w służbie Bogu (Panu). Ponadto ci, którzy mogli (każdy kto miał – w. 23), ofiarowali ze wszystkiego, co jako ludzie posiadali (przynosił), po pierwsze, to, co było przystosowane i przydatne do zachowania wierności (niebieska purpura); po drugie, do królewskości (czerwona purpura); po trzecie, do ofiar za grzech (karmazyn); po czwarte, dla stanu nowych stworzeń i sprawiedliwości (bisior); po piąte, usprawiedliwienia (sierść kozia); po szóste, okupu (skóry baranie czerwono farbowane); i po siódme, utrzymania w niewiedzy przed światem prawdziwego charakteru klasy Chrystusa (skóry borsucze, focze). Ci, którzy w swym człowieczeństwie posiadali coś, co było przystosowane i przydatne dla prawdy (srebro – w. 24) i usprawiedliwienia z wiary (miedź), używali tego ofiarniczo (przynosił) dla Pana. Każdy, kto miał coś (każdy kto miał) przystosowanego i przydatnego dla upadłego człowieczeństwa (drzewo sytym, akacjowe), używał tego (ku usłudze) ofiarniczo dla Pana (przynosił).
(19) Teraz antytyp przechodzi do rzeczy ofiarowanych dla antytypicznego Przybytku przez najmniej zdolnych z tych trzech klas.