Epifaniczny tom 11 – rozdział 8 – str. 599
Przybytek Wieku Ewangelii (c.d.)
oraz dostosowuje antytypiczną Skrzynię do sprawiedliwości, jako wsparcie sprawiedliwości, mocy i miłości Jehowy (włożył ubłagalnię na wierzch skrzyni). Podał prawdę na temat Kościoła jako skarbnicy całego planu Boga, przedstawił Siebie w stanie gotowym do wzbudzenia z martwych i stania się częścią tej skarbnicy, od Paschy 1878 przez pierwsze zmartwychwstanie czyni świętych jej częścią, a pozostałych z nich uczyni jej częścią do listopada 1956 (wniósł skrzynię do przybytku – w. 21). Nasz Pan podał odpowiednie nauki, które umieściły Kościół w Świątnicy, w jego urzędzie karmienia braci chlebem żywota w celu wzrastania w każdym dobrym słowie i uczynku w łaskach w ich wędrówce do nieba (postawił stół w namiocie – w. 22), tak by w Świątnicy mógł wykonywać tę pracę, która jest ważniejsza od pracy oświecania braci, tak jak miłość jest z pewnością ważniejsza od wiedzy (po północnej stronie).
(19) Następnie w słusznym czasie ze Słowa Bożego podał klasie Chrystusa odpowiedni pokarm na czasie, dotyczący dzieła budowania łask, w jej funkcji podawania go braciom (ułożył na nim chleby pokładne – w. 23), jako służbę w sprawach dotyczących Pana (przed Panem), i zgodnie z poleceniem Boga (rozkazał Mojżeszowi). Umieścił klasę Chrystusa w Świątnicy w funkcji oświecania braci (postawił świecznik w namiocie – w. 24), by wykonywał Swą szczególną pracę w związku z antytypicznym stołem i zgodnie ze Swoją pracą jako antytypiczny Stół (naprzeciw stołu). Praca ta nie była tak ważna, jak praca antytypicznego Stołu, tak jak udzielanie prawdy nie jest tak ważne, jak udzielanie ducha prawdy i jak wiedza nie jest tak ważna, jak miłość (po południowej stronie; 1Kor. 13:2). Podobnie, dla każdego z siedmiu okresów Kościoła uczynił jasną prawdę na czasie i sprawił, by klasa Chrystusa w funkcji oświecania braci udzielała im jej (zapalił lampy – w. 25), jak polecił Bóg (rozkazał Mojżeszowi). Podał stosowne nauki i umieścił klasę Chrystusa w Świątnicy jako tych, którzy by wejść do Świątnicy Najświętszej, mają ofiarować się aż do śmierci (przed [drugą] zasłoną – w. 26), tak jak widzą to Bóg i wierni,