Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 64
Biblia w ogólnych zarysach
Nebiim (Proroków) oraz Ketubim (Pism) – trzech części hebrajskiej Biblii. Pierwsza grupa Pism Nowego Testamentu składa się z pierwszych trzech Ewangelii (synoptycznych, tj. widzących wspólnie), Dziejów Apostolskich oraz listów Jakuba, Piotra i Judy; drugą grupę stanowią listy Pawła, a trzecią – Jana. Mając na uwadze te trzy grupy, zechcemy wykazać, jak każda z nich cytuje i odwołuje się do każdego z trzech podziałów Starego Testamentu jako części wyroczni Boga. Argument ten jest bardzo przekonywający.
Poza nazwą wyrocznie najbardziej jasnym określeniem Starego Testamentu jako wyroczni Boga są w Nowym Testamencie nazwy Pismo lub Pisma. Nazwa ta, odniesiona do hebrajskiej Biblii, występuje w każdej z trzech grup Nowego Testamentu (Mat. 22:29; Dz.Ap. 17:11; 1Kor. 15:3; Jan 5:39). To, do czego wersety te odnoszą tę nazwę, jest przez nie określane jako Boskie Objawienie (Mat. 26:54; 1Kor. 15:3,4). Zwraca się również uwagę na to, iż jest to uznane źródło wiary i główna reguła praktyki (Łuk. 24:27; Dz.Ap. 18:28). W tych trzech grupach Pism Nowego Testamentu Stary Testament jest nie tylko nazywany Pismami lub Pismem, lecz także Zakonem i Prorokami lub Mojżeszem i Prorokami (termin prorocy jest tutaj używany w szerokim znaczeniu, tj. obejmującym także natchnione pisma tych mężów, którzy nie należeli do klasy proroków – takich jak Dawid, Daniel, Ezdrasz itd.; innymi słowy, obejmuje on wszystkie księgi drugiej i trzeciej części Starego Testamentu). Widać to w następujących wersetach: Mat. 7:12; Łuk. 16:29,31; Rzym. 3:21; Jan 1:45. Zgodnie z żydowskim zwyczajem nazywania zwoju całego Starego Testamentu Torą, Zakonem, Nowy Testament nazywa Zakonem cały Stary Testament (Jan 12:34). Z tego powodu o cytatach z Psalmów (pierwszej księgi trzeciej części Starego Testamentu) Jezus mówi jako dokonywanych z Zakonu (Jan 10:34; 15:25). Podobnie mówi Paweł o fragmencie cytowanym z Proroków (1Kor. 14:21).