Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 75
Biblia w ogólnych zarysach
końca biegu tego Apostoła (Kol. 4:14; 2Tym. 4:11; jest to także widoczne w zaimku pierwszej osoby liczby mnogiej w Dziejach Apostolskich począwszy od 16:10). Towarzyszenie św. Pawłowi umożliwiło Łukaszowi bardzo dokładne poznanie od niego historii i nauk Chrystusa oraz nauk św. Piotra i św. Pawła, które następnie, pod dyktando św. Pawła, opisał w Ewangelii noszącej jego imię i w Dziejach Apostolskich. W rzeczywistości zatem pisali św. Piotr i św. Paweł za pośrednictwem Marka i Łukasza. Tak więc cały Nowy Testament posiada apostolskie autorstwo. To właśnie ten fakt skłaniał braci w pierwotnym Kościele do przyjmowania tych pism jako autoryzowanych przez Boga. Apostolskie autorstwo było jedynym warunkiem, jaki musiało spełniać dzieło literackie, by otrzymało prawo miejsca w kanonie Nowego Testamentu. Bez takiego pochodzenia żadne pismo nie było przyjmowane przez kościoły jako autoryzowane przez Boga, nie mogąc w ten sposób być przyjętym do kanonu Nowego Testamentu.
Dlaczego kościół począwszy od pierwszego stulecia domagał się takiego źródła pochodzenia pisma jako bezwzględnie podstawowego warunku przyjęcia go za część wyroczni Nowego Testamentu? Odpowiadamy, że Jezus powołał Dwunastu (św. Paweł zajął miejsce Judasza) Swoich pełnomocników jako rzeczników i wykonawców (Jana 20:21; Mat. 18:18). Wierząc w to odnośnie do tych Dwunastu, pierwotny Kościół przyjmował ich i tylko ich ustne i pisemne nauki i zarządzenia jako autoryzowane i natchnione przez Boga, a tym samym wiążące dla Kościoła w sprawach wiary i praktyki. Był usprawiedliwiony w tym poglądzie z powodu przyjęcia Jezusa Chrystusa jako szczególnego i ostatecznego Rzecznika Boga, który jako taki udzielił Kościołowi Boskiego objawienia za pośrednictwem apostolskich nauk i pism (Jan 14:26; 15:26, 27; 16:12-15). Taka jest nauka Nowego Testamentu, jak dowodzą tego właśnie przytoczone wersety. Apostołowie otrzymali od Chrystusa pewne władze, których nie udzielił On nikomu innemu: (1) władzę prawomocnego wiązania tego, w co Kościół powinien wierzyć i praktykować,