Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 78
Biblia w ogólnych zarysach
kwestia, która musi być rozważona w związku z wartością świadectwa pierwotnego Kościoła na temat apostolskiego pochodzenia ksiąg Nowego Testamentu, a jest nią opatrzność Boga czuwająca nad tym, by Kościół przyjął do kanonu tylko księgi apostolskie. Skoro bowiem Bóg postanowił udzielić objawienia za pośrednictwem Apostołów, z pewnością postępował tak, by doprowadzić do przyjęcia tego objawienia przez tych, dla których go dokonywał, tzn. przez Kościół.
Taki pogląd na temat stosunku pierwotnego Kościoła do kanonu jako świadectwa jego apostolskiego pochodzenia jest zupełnie odmienną rzeczą od roszczeń Rzymu, że posiada on władzę określania, które księgi są kanoniczne. Tylko Bóg, przez Chrystusa i Apostołów, miał i używał tej władzy. Z tego powodu upada rzymskokatolickie wyzwanie: „skąd wiedzielibyście, które księgi są kanoniczne, gdyby nie autorytet kościoła?” Po pierwsze, przez Kościół pierwotny nie rozumiemy kościoła rzymskokatolickiego, który rozwijał się przez wiele stuleci, a obecnie jest gigantycznym odstępstwem od Kościoła pierwotnego. Już na początku w Obj. 2:9 nazwany jest synagogą szatana, natomiast prawdziwy Kościół składa się z wiernych w Chrystusie Jezusie. Kościół rzymskokatolicki przejął od Kościoła pierwotnego księgi Nowego Testamentu jako kanoniczne, lecz nie on uczynił je kanonicznymi. Przed XV wiekiem żaden papież, a przed XVI wiekiem żaden sobór nie rościł sobie prawa ani nie ośmielał się używać rzekomego prawa do czynienia ksiąg kanonicznymi. Chociaż niektóre sobory przed XVI wiekiem ogłaszały, że księgi naszej Biblii są kanoniczne, np. ten w Kartaginie w 397 roku, jednak nie ośmielały się ich takimi czynić. Przyjmowały je jako takie od pierwotnego Kościoła i ogłaszały je jako takie z powodu ich proroczego i apostolskiego pochodzenia. Pierwsze oficjalne roszczenie kościoła rzymskokatolickiego do czynienia ksiąg kanonicznymi oraz próba realizacji takiego roszczenia zostały dokonane przez papieża Eugeniusza (1441 n.e.), który ogłosił taką samą listę (jak nasza, z dodatkiem apokryfów), którą sobór w Trydencie (1546) rzekomo autoryzował jako kanoniczną.