Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 91
Biblia w ogólnych zarysach
się od Ewangelii Łukasza i brzmi: „Z Ewangelii trzecia księga [jest] według Łukasza”. Słowa te oznaczają, że zagubiona część kanonu dotyczy księgi Mateusza jako pierwszej z Ewangelii oraz księgi Marka jako drugiej z Ewangelii. Kanon ten nazywa następnie księgę Jana czwartą z Ewangelii. Tak więc Ewangelie Łukasza i Jana są wyraźnie podane jako trzecia i czwarta, co oznacza, że Ewangelie Mateusza i Marka wymienione są jako pierwsza i druga.
Fakt ten oraz wymienienie pozostałych ksiąg Nowego Testamentu w katalogu z adnotacjami oznacza, że przynajmniej do roku 170 n.e. księgi te zostały zebrane w jednym tomie. Jedyne księgi Nowego Testamentu niewymienione w tym fragmencie to list do Żydów, Jakuba i drugi list Piotra, które niewątpliwie były wymienione w zagubionej części lub częściach kanonu. Klemens z Aleksandrii, około 200 r.n.e., mówi o „czterech Ewangeliach nam przekazanych” i odróżnia je od „pewnych tak zwanych ewangelii”, które nie mogą, tak jak cztery pozostałe, być używane jako wiążące dowody dla chrześcijan. Począwszy od czasów Ireneusza nie ma wzmianki o żadnej innej Ewangelii poza naszymi czterema, które były odczytywane na zebraniach zborowych. Alogianie, którzy zaprzeczali przedludzkiej egzystencji naszego Pana, około roku 170 n.e. przyznawali, że Ewangelia Jana została napisana w czasach Apostoła Jana, twierdzili jednak, że nie napisał jej Apostoł Jan, lecz Cerynt, jeden z pierwszych gnostyków. Tacjan, 170-180, dostarczył Kościołowi swe Diatessaron (przez czterech, tzn. jedną Ewangelię wyprowadzoną z czterech), co oczywiście nie tylko oznacza, że te cztery Ewangelie były uznawane za kanoniczne przed jego czasami, lecz także że były one jedynymi, które za takie uznawano, w przeciwnym razie konstruując swój Diatessaron, wykorzystałby także i inne. Serapion, biskup Antiochii, stwierdziwszy około roku 200 n.e., że w pewnych zborach jego diecezji czytana była inna niż jedna z czterech Ewangelii, po zbadaniu sprawy zabronił tego na podstawie faktu, że są tylko cztery kanoniczne Ewangelie. Około roku 220 Orygenes powiedział: „Kościół Boży uznaje