Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 99
Biblia w ogólnych zarysach
między 140 a 170 r.n.e., bardziej szczegółowo w roku 160, lecz inni odnoszą go do lat 170-180, dlatego umieściliśmy go powyżej w przedziale 170-180. Jednak fakt, że Tacjan stworzył harmonijną syntezę czterech Ewangelii jeszcze w latach 170-180, która, jako Diatessaron, przez wieki była używana w nabożeństwach kościelnych zamiast czterech Ewangelii, gdyż z reguły podawała bardziej szczegółowy opis niż jakakolwiek inna pojedyncza Ewangelia – potwierdza wcześniejsze używanie tych Ewangelii w nabożeństwach kościelnych.
Na koniec przytoczymy świadectwa na temat kanoniczności Nowego Testamentu z lat od 90 do 140 n.e. Cerynt, pierwszy z gnostyków, działał w latach 75 do 100 n.e. Jako przeciwnik prawdy z powodu swoich gnostycznych błędów częściowo był przyczyną, dla której Jan napisał swoją Ewangelię i swój pierwszy list. Doktryna Jana o Logosie jest bowiem obaleniem doktryny Cerynta o eonach. Nie przetrwały żadne pisma Cerynta, lecz Ireneusz, uczeń Polikarpa, który był szczególnym pomocnikiem Jana począwszy od 80 r. n.e., a po śmierci Jana członkiem gwiezdnym, którym był także Ireneusz, powołując się na Polikarpa mówi nam, że Cerynt przyznawał, że Jan napisał czwartą Ewangelię, lecz utrzymywał, że Jan sfałszował opis i że Cerynt od Ewangelii Jana wolał tę napisaną przez Marka. Bazylides, który obok Walentyna był największym z gnostyków, w 125 r. n.e. użył czterech Ewangelii, szczególnie Jana. Twierdził, że wierzy w Nowy Testament, lecz podobnie do Walentyna i jego szkoły błędnie go interpretował. Jako dowodów swych poglądów, które w żaden sposób drogą egzegezy nie mogłyby mieć nawet pozorów usankcjonowania w Nowym Testamencie, używał rzekomych tradycji. Jego naśladowcy przez wiele lat po roku 125 n.e. wyznawali te same poglądy. Tak więc istnieją pewne świadectwa na temat kanoniczności Nowego Testamentu, jakie przetrwały po heretykach z lat 90 do 140 n.e. Dla tego okresu nasz temat znajduje dowody u ortodoksyjnych pisarzy. Mówiliśmy już o stosownym świadectwie z roku 125 n.e., należącym do Papiasza, który był uczniem Jana