Epifaniczny tom 12 – rozdział 2 – str. 199
Biblia jako Boskie Objawienie
co natychmiast dowodzi niższości jego ciała. Potrzebowało ono bowiem do życia jedzenia i picia, co nie tylko wskazuje na brak w nim duchowości, lecz pokazuje go jako znacznie ustępującego ciału Jehowy, który posiada przymiot samoegzystencji, nieposiadany przez Odyna, czego dowodem u niego jest konieczność jedzenia, picia i spania, jak również wykonywania czynności związanych z jedzeniem i piciem. W mitologii norweskiej Odyn nie jest przedstawiany jako wieczny, gdyż opisuje się go tam jako narodzonego, tj. jako posiadającego początek. Ma on też umrzeć w Ragnarok, nordyckim końcu świata. Ponieważ jest on jednym z wielu bogów, jedność w znaczeniu monoteistycznym byłaby w odniesieniu do niego błędnym określeniem, z powodu jego relacji do innych bogów.
Mitologia staroskandynawska nie przypisuje też Odynowi samoegzystencji. Jego narodzenie się oraz potrzeba pokarmu i schronienia wskazują na coś przeciwnego. Mitologia ta nie przypisuje też mu samowystarczalności. Potrzebował pomocy w swym dziele, w rozwiązywaniu niektórych ze swych problemów, w niektórych ze swych walk i debat. Tak więc w mitologii norweskiej nie jest on objawiony jako samowystarczalny, jakim jest Bóg Biblii. Wyraźnie odmawia mu się w niej nieśmiertelności, ponieważ według mitologii nordyckiej, ma on zginąć w bitwie Ragnarok. Został on objawiony jako niewidzialny, lecz jego niewidzialność była wyraźnie niższego rodzaju niż Jehowy: żadna istota ludzka nie może bowiem widzieć ciała Boga i przeżyć, natomiast ciało Odyna, według mitologii nordyckiej, często było widziane przez ludzi, którzy z tego powodu nie umierali. Odyn nie jest objawiony w mitologii staroskandynawskiej jako wszechmocny, tzn. zdolny do zrobienia wszystkiego, co chce. Chociaż jest tam ukazywany jako bardzo potężny, wiele rzeczy było poza zasięgiem jego mocy, w przeciwnym razie nie musiałby na przykład doświadczyć śmierci w czasie bitwy Ragnarok. Chociaż jest on przedstawiany jako najmądrzejszy z bogów, jego wiedza była bardzo ograniczona, do tego stopnia, że stawał w obliczu wielu nierozwiązywalnych problemów i często musiał zasięgać rady innych bogów. Mitologia staroskandynawska