Epifaniczny tom 12 – rozdział 3 – str. 229
Biblia jako Boskie Objawienie (c.d.)
Przyroda, ożywiona i nieożywiona, towarzysząca naszej ziemi, znajduje się w wyraźnie rozstrojonym stanie, przyśpieszając proces umierania i dowodząc, że środowisko człowieka nie sprzyja nieskończonemu przedłużaniu jego życia. Nawet zwykli obserwatorzy dostrzegają, że obecny stan człowieka nie jest tylko wynikiem niedoskonałego otoczenia i przygotowania człowieka, lecz swymi korzeniami bardziej wrasta w jego dziedziczność. Wszyscy muszą przyznać, że nawet gdyby człowiek nie znajdował się pod potępieniem śmierci, trudno wyobrazić sobie warunki prowadzące do jego śmierci w sposób bardziej pewny (gdyby pod takim potępieniem się znalazł) niż warunki, w jakich się obecnie znajduje. Innymi słowy, wszystkie fakty są zgodne z naukami biblijnymi, że człowiek znajduje się pod wyrokiem śmierci i żaden z nich nie przeczy tej biblijnej nauce.
A zatem dobrą rzeczą będzie, jeśli zwrócimy uwagę na formy zła wynikające z potępienia i grzeszności człowieka, a obecne w jego relacji do Boga, bliźnich, zorganizowanego społeczeństwa, przyrody ożywionej i nieożywionej oraz samego siebie, uznając, że istnieją indywidualne różnice w relacji człowieka do nich. W niektórych przypadkach te formy zła są słabsze, w innych bardzo poważne. Ogólnie mówiąc, różnice te są wynikiem faktu, że rodzaj ludzki naturalnie dzieli się na dwie ogólne klasy: (1) klasę wiary oraz (2) klasę niewiary. Wszyscy dziedzicznie w takim samym stopniu znajdują się pod wyrokiem śmierci, ponieważ sprawiedliwość Boga żąda śmierci od członków obydwu klas. Wyrok ten czyni grzesznego człowieka dłużnikiem wobec Boga aż do śmierci we wszystkim, czym jest i co posiada, czyli jego prawa do życia oraz prawa życiowe zostały utracone na rzecz sprawiedliwości. Z uwagi na ciążący na człowieku wyrok śmierci, we wzajemnych relacjach między Bogiem a człowiekiem występują następujące główne formy zła, spowodowane przez klątwę. Bóg i człowiek są od siebie wyobcowani – Bóg jest niezadowolony z człowieka z powodu jego grzechu, a człowiek jest niezadowolony z Boga z powodu Jego świętości. Z wyjątkiem klasy wiary Bóg nie ufa człowiekowi, a człowiek nie ufa Bogu. Poza tym, w warunkach zła wynikającego z klątwy, klasa niewiary w różnym