Epifaniczny tom 12 – rozdział 6 – str. 548
Natchnienie Biblii
W przeciwnym razie nie będzie się ono nadawało do Królestwa ani nie otrzyma miejsca w wybranym Maluczkim Stadku, które ma je odziedziczyć i być w czasie Tysiąclecia użyte przez Pana do błogosławienia świata i podnoszenia go z grzechu, degradacji i śmierci. Zatem miłość jest najważniejsza, ponieważ żadna wiedza, jaką możemy zdobyć, żadne talenty, jakie możemy posiadać, żadna wiara ani nadzieja nie może doprowadzić nas do Królestwa. Wszystkie one mogą nam jedynie pomóc w rozwinięciu tego charakteru miłości, który jest próbą Królestwa – wypełnieniem Zakonu. Nie chcemy powiedzieć, że doskonałość charakteru miłości może się objawić w naszym upadłym ciele. Przeszkodą są jego słabości, jego kaprysy i osobliwości, dlatego Apostoł oznajmia, że „nie to, co chcemy, czynimy” (Gal. 5:17). Jednak nasze serca muszą być na poziomie tego standardu miłości, musimy miłować w naszej woli. W sercu najwyższą miłością musimy darzyć Pana, musimy miłować braci, musimy miłować naszych bliźnich, musimy miłować naszych wrogów. Jeśli tak będziemy czynić, efektem będzie to, że na ile to dla nas możliwe, miłość ta będzie przejawiać się wobec innych w naszych słowach, spojrzeniu, tonie głosu, czynach. Wszelka niedoskonałość, jaka wciąż będzie jeszcze pozostawać, nie może pochodzić z serca, lecz jedynie z ciała. Niedoskonałość taka, z powodu dziedziczności uznawana jest za część tego, od czego wykupił nas Pan, a zasługa Jego ofiary uznawana jest za przykrycie wszystkich tych mimowolnych skaz, w wyniku czego miłość naszego serca realizowana w naszym życiu na miarę naszych możliwości jest uznawana przez Pana za miłość doskonałą – doskonałość charakteru. Tacy uważani są za odbicie drogiego Syna Bożego, który był obrazem Boga.
Stwierdzamy, że miłość jest doskonałością charakteru. „Bóg jest miłością, a kto mieszka w miłości, w Bogu mieszka”, czyli pozostaje w pełnej harmonii z Bogiem, a więc w stanie przyjemnym dla Ojca do wiecznego życia. Zgodnie z przymierzem, jakie Bóg zawarł z tymi, którzy stali się naśladowcami Jezusa, po okazaniu takiego charakteru jest On zobowiązany udzielić im chwały, czci i nieśmiertelności razem z ich Odkupicielem (Mat. 5:48).