Epifaniczny tom 12 – rozdział 6 – str. 555
Natchnienie Biblii
a także niesprawiedliwością dla jej użytkowników, na co Jego sprawiedliwość nie mogła dozwolić. Wprost przeciwnie, sprawiedliwość, która każdemu oddaje to, co jest mu należne, dopilnowała, by Biblia nie tylko nie szkodziła, co w najlepszym wypadku czyniłaby Biblia nienatchniona, lecz by przynosiła same korzyści, do czego Biblia musi być natchniona. No i wreszcie, Boska miłość wymaga, by Biblia była natchniona. Wymaga tego już sama istota miłości, ponieważ miłość to bezinteresowna dobra wola, która rozkoszując się dobrymi zasadami, tj. prawdą i jej duchem, raduje się i pozostaje w oceniającej jedności z tymi, którzy są w harmonii z nią, współczuje i lituje się nad tymi, którzy nie są w harmonii z nią lub którzy są traktowani niezgodnie z nią, a także z radością podejmuje ofiary, by je szerzyć. Taka miłość nie mogłaby dać nienatchnionej Biblii z powodu sprzeczności takowej z dobrymi zasadami, lecz musiała dać natchnioną Biblię z powodu swej harmonii z dobrymi zasadami i pragnienia ich szerzenia. Tak więc Boski charakter doskonałej, zrównoważonej i dominującej mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości wymaga natchnionej Biblii.
(2) Pisarze Biblii potrzebują natchnienia, by stworzyć natchnioną, nieomylną Biblię. Biblijni pisarze w większości nie byli ludźmi uczonymi, a wyjątkiem od tej zasady byli Mojżesz, Salomon, Daniel, Ezdrasz i Paweł. Niektórzy z pozostałych, jak Samuel, Izajasz, Łukasz, właściwie mogą być nazwani ludźmi dobrze wykształconymi. Jednak o większości jej pisarzy słusznie można powiedzieć, że byli ludźmi niewykształconymi, a pozostali ignorantami, chociaż żaden z nich nie był niewykształconym czy ignorantem w zakresie tego, co pisał. Jednak bez względu na to, czy byli wykształconymi, półwykształconymi, niewykształconymi czy ignorantami, wszyscy byli omylni. Pozostawieni sami sobie, popełniali błędy, co można zauważyć u Mojżesza, który nie obrzezywał swych synów, aż został do tego zmuszony, a także dwukrotnie uderzył skałę zamiast zgodnie z poleceniem przemówić do niej. Widać to w nieodpowiednim postępowaniu Dawida wobec Uriasza, Absaloma i Joaba; widać u Salomona, który pojął zbyt wiele żon, uciskał Izraela i błędnie postępował z Jeroboamem;