Epifaniczny tom 12 – rozdział 6 – str. 562
Natchnienie Biblii
z precyzyjną dokładnością pasuje do każdej innej. Taka harmonia wśród jedności i różnorodności z pewnością wymagała natchnienia Biblii. Swym pięknem, wzniosłością i prostotą myśli i stylu Biblia daje nam trzy kolejne ze swych cech, które przemawiają za jej natchnieniem jako najbardziej niezwykłej księgi na świecie. Mowy składające się na większość 5Mojżeszowej, argumentacja księgi Ijoba, rapsodie Psalmów i Izajasza oraz wizje Objawienia, nie wspominając już o pożegnalnym przemówieniu Chrystusa w górnym pokoju, pod względem wzniosłości prześcigają wszystkie inne osiągnięcia całej literatury. Także w innych biblijnych pismach jest wiele wzniosłości, np. u innych proroków i w Liście do Żydów. Zwróćmy uwagę na przebłyski i promienie piękna w przed chwilą wspomnianych pismach i w figuralnych powiedzeniach Jezusa. Zwróćmy uwagę na prostotę historycznych pism Biblii, łącznie z pismami Jana, w których wzniosłość ściga się z prostotą o palmę pierwszeństwa. Połączenie w tak najwyższej doskonałości wzniosłości, piękna i prostoty Biblii jest po prostu niemożliwe dla zdolności człowieka, bez względu na to jak wysokiego rzędu. Cechy te mogły powstać tylko dzięki natchnieniu.
Wystarczalność to siódmy przymiot Biblii sugerujący natchnienie, ponieważ przez wystarczalność Pisma Świętego rozumiemy jego doskonałość jako jedynego źródła wiary i głównej reguły praktyki. Nie brakuje w nim żadnych nauk stanowiących go wyłącznym, doskonałym źródłem wiary i główną, doskonałą regułą praktyki. Nie potrzebuje ono żadnych dodatków, by wypełnić rzekome braki pod względem źródła wiary. Jedyną rzeczą, jaką trzeba dodać, by uzupełnić rzekome braki w Biblii jako regule praktyki, jest Boski Duch i opatrzność, pochodzące od Tego Samego, który natchnął Biblię, a to w celu udzielenia pomocy w stosowaniu niektórych z jej zasad do bardzo trudnych przypadków życiowych. Biblia jest wystarczająca pod względem prawdziwej doktryny, obalania błędów, korygowania złego postępowania, rozwijania dobrego charakteru