Epifaniczny tom 12 – rozdział 6 – str. 601
Natchnienie Biblii
czego będą potrzebować w służbie za swego życia i po śmierci, tzn. w swych pismach. Oznacza to ich natchnienie osobiste i literackie. W wersecie tym powiedział im także, że Duch ten odświeży (przez natchnienie) ich pamięć, tak by pamiętali wszystko, o czym ich uczył.
Ponownie nazywając u Jan 15:26,27 Ducha Świętego duchem prawdy, obiecuje go jako dar Boga dla nich przez Jezusa jako pochodzący od Boga. Powiedział im, że Duch ten będzie świadczył o Jezusie i uczyni ich świadkami. W ich własnej generacji odbyło się to częściowo przy pomocy głoszonych przez nich słów, a częściowo przez ich pisma, natomiast wobec następnych generacji – wyłącznie przez ich pisma. Ponieważ jest to świadectwo Ducha w nich i przez nich, oznacza to ich natchnienie. U Jan 16:12-14 znajdujemy dalszy ciąg tych obietnic. Ponieważ w czasie, gdy nasz Pan był z nimi, nie dostąpili oni jeszcze spłodzenia z Ducha, nie mogli zrozumieć duchowych rzeczy, i dlatego Jezus mógł im podać na temat prawdy tylko zarysy ogólne. Zapowiada On, że ma jeszcze wiele rzeczy do objawienia, lecz ich niespłodzony stan czynił je zbyt trudnymi do zrozumienia (w. 12). Zapewnia ich jednak (w. 13), że kiedy poprzez spłodzenie z Ducha ich udziałem stanie się Duch Święty jako objawiciel głębokich duchowych rzeczy (1Kor. 2:10,12), poprowadzi ich do całej prawdy Boskiego planu na czasie. Mamy tutaj obietnicę doprowadzenia Apostołów przez Ducha do całej prawdy na czasie, co oznacza oczywiście ich natchnienie. Duch nie miał tego czynić automatycznie, lecz tak, jak prowadził go będzie Bóg. Miało to obejmować zarówno doktryny, jak i proroctwa na temat przyszłych rzeczy. W misji tej Duch miał uwielbić Jezusa, ponieważ miał otrzymać od Niego rzeczy Boże i objawić je Apostołom (w. 14). Słowa te sugerują myśl zawartą w 2Piotra 1:21: „Albowiem nie z woli ludzkiej przyniesione jest proroctwo, ale od Ducha Świętego pędzeni będąc, mówili święci Boży ludzie”. Argumenty te są naprawdę bardzo mocne.