Epifaniczny tom 12 – rozdział 6 – str. 616
Natchnienie Biblii
przynajmniej 42 przypadki występowania tych siódemek. Z punktu widzenia złożonego prawdopodobieństwa relacja między ich wystąpieniem a niewystąpieniem jest jak jeden do liczby składającej się z 47 cyfr. Liczby są liczone tylko do wigintylionów, z których wiele – jak przekonaliśmy się wyżej – stanowiło szansę niewystąpienia tych 58 przypadków do jednej szansy ich wystąpienia. Gdybyśmy następnie połączyli szanse 42 wystąpień siódemek i 58 wystąpień jedenastek w związku z podziałem, miejscem, kolejnością i pisarzami ksiąg Biblii, otrzymalibyśmy jedną szansę ich wydarzenia się do liczby składającej się z setek cyfr, dla których nie mamy żadnej nazwy, ponieważ nie znamy liczb powyżej wigintylionów. W takim przypadku żadna trzeźwo myśląca osoba nie zaakceptowałaby poglądu o przypadkowości tych jedenastek i siódemek. Gdyby ktoś miał 1000 kart, wszystkie kolejno ponumerowane od 1 do 1000 i wszystkie pomieszane w ich liczbach porządkowych, a następnie podrzuciłby je do góry przy wietrze wiejącym z prędkością 160 km/h, a one wszystkie ustawiłyby się w 40 rzędach, po 25 w rzędzie, w doskonałej kolejności, mielibyśmy rzecz wielokrotnie bardziej prawdopodobną od wystąpienia tych 58 jedenastek i 42 siódemek. Jakiś wszechwiedzący umysł musiał zaplanować te 58 jedenastek i 42 siódemki na samej powierzchni Biblii, czyli był to efekt natchnienia. Tak więc już przy samym dotknięciu powierzchni Biblii liczbowanie biblijne daje nieodparty rzeczowy dowód natchnienia.
Celowo użyliśmy wyrażenia „dotknięcie powierzchni Biblii”, ponieważ tylko na tym polega wykorzystanie przez nas ksiąg Biblii, ich podziałów, liczb porządkowych i niektórych pisarzy z punktu widzenia jedenastek i siódemek. Jednak w słowach, zdaniach, akapitach, częściach i księgach, traktowanych oddzielnie i wspólnie razem, siódemki pojawiają się w takich ilościach, że odbierają one mowę tym, którzy zaprzeczają natchnieniu Biblii na poziomie myśli i słów. Występuje to w słowach,