Epifaniczny tom 15 – rozdział 1 – str. 16
Chrystus: Jego karnacja
[co usiłował uczynić Lucyfer w największym akcie uzurpacji w całej historii i co uczyniło go szatanem, przeciwnikiem (Iz. 14:12-14), a czego Logos nie tylko unikał, lecz czym się brzydził i czemu się przeciwstawiał].
Ale [zamiast naśladować Lucyfera, wybrał przeciwny kierunek] wyniszczył samego siebie [zrezygnował ze Swej przed-ludzkiej natury, która zaraz po naturze Boskiej była najwyższą ze wszystkich natur; zrezygnował ze Swego przedludzkiego urzędu, którym był urząd Boskiego premiera w dziele stworzenia, opatrzności i objawienia; zrezygnował ze Swego przedludzkiego zaszczytu, jaki otrzymywał od Boga jako Jego premier, a jako taki także od wszystkich pozostałych rang istot duchowych oraz od ludu Bożego z czasów Starego Testamentu. Krótko mówiąc, zrezygnował z przedludzkiej natury, urzędu i zaszczytu. Jak zaznaczyliśmy powyżej, po słowach wyniszczył samego siebie następuje kropka. Słowa te powinny zatem być ostatnią częścią wersetu 6, a nie pierwszą częścią wersetu 7. Gdyby werset 7 rozpoczynał się tak, jak sugeruje to przekład I.V. i jak stwierdziliśmy powyżej, składałby się on z ciągu zdań imiesłowowych, lecz nie stanowiłby pełnego zdania. A zatem, to, co zaznaczono jako werset 8, powinno należeć do wersetu 7, tak by stanowił on pełne zdanie. Przekład I.V. traktuje imiesłowy z wersetów 7 i 8 ściśle jako imiesłowy i tłumaczy je dosłownie, w ten sposób oddając w tych dwóch wersetach pełną myśl, wyraźnie brakującą w przekładzie A.V., który bardzo nieprecyzyjnie tłumaczy je jako czasowniki główne i oznajmujące]. Przyjąwszy [imiesłów przysłówkowy uprzedni jest oddany jako taki w przekładzie I.V., podczas gdy A.V. tłumaczy go jako czasownik główny czasu przeszłego w trybie oznajmującym, dodając słowa na siebie, które nie mają swych odpowiedników w grece i które jako interpolacja powinny być podane w tłumaczeniu A.V. kursywą, by zaznaczyć, iż są interpolacją. Powinny być one jednak pominięte, tak jak w I.V. Pokazuje on, że w ten sposób oznaczona czynność miała miejsce po czynnościach oddanych pozostałymi trzema imiesłowami w wersetach 7 i 8, które są w czasie aoryst (przeszłym). Wszystkie cztery imiesłowy tych dwóch wersetów są bowiem zależne