Epifaniczny tom 15 – rozdział 1 – str. 9
Chrystus: Jego karnacja
(E 1, str.475-486). Jest sprzeczna z Duchem Świętym jako usposobieniem Boga w Jego wiernym ludzie, ponieważ zaprzecza Duchowi jako części uświęconego umysłu (E 1, str.486,487).
Doktryna, że domniemana druga osoba trójcy przeszła inkarnację, jest całkowicie pozbawiona biblijnych dowodów, ponieważ żaden werset nie podaje takiej myśli, gdyż żaden z wersetów przytaczanych przez jej zwolenników na potwierdzenie nie zawiera takiej myśli (E 1, str.487-494). Ponadto, doktryna ta jest wynalazkiem szatana, fałszerstwem doktryny o karnacji Logosa, który był tożsamy z Michałem, Archaniołem (E 1, 494,495). Doktryna o inkarnacji jest pochodzenia pogańskiego, ponieważ uczą o niej religie pogańskie, np. buddyzm. Jest więc błędem, gdyż doktryny pogan zostały stworzone przez demonów (E 1, str.495,496). Okazuje się błędem także dlatego, że jest nauką antychrysta, który w swych naukach sfałszował każdą doktrynę prawdziwego Chrystusa (E 1, str.496,497). Owoce doktryny o inkarnacji są następujące: dyskredytowanie Boga, zasmucanie Chrystusa, szkodzenie prawdziwemu ludowi Bożemu, zniewalanie w przesądach i klerykalizmie nominalnego ludu Bożego, zamienianie zdrowo myślących w niedowiarków, prześladowanie tych, którzy jej nie przyjmują, czynienie Ojca odpychającym, a Syna dla kontrastu bardziej umiłowanym niż Ojciec, zamienianie wiary w łatwowierność itd. (E 1, 498,499). Jest ona błędna, ponieważ opiera się na błędnych metodach interpretacji, gdyż przekręca jasne stwierdzenia, nadając im inne znaczenie, niż w rzeczywistości posiadają (E 1, str.499,500). Odrzuca ona część nauk Biblii na temat trzech natur Chrystusa – przedludzkiej, ludzkiej i poludzkiej – a pozostałe z nich wypacza. Uczy, że od wieków był On Boski, podczas gdy Biblia naucza, że miał On początek, a Boskim po raz pierwszy stał się w zmartwychwstaniu (E 1, str.504-510). Gdyby przedludzkie Słowo było Bogiem w Jego rzekomej drugiej osobie, Jego karnacja byłaby niemożliwa, ponieważ istota nieśmiertelna nie mogłaby się stać śmiertelną, a istota niezmienna nie mogłaby się stać istotą ludzką, co z konieczności pociąga za sobą przejście z jednej natury do innej.