Epifaniczny tom 15 – rozdział 10 – str. 638
Duch Święty: jego świadectwo i odpowiedź na rzekome argumenty
Jeśli posiadamy zatem niebiańskie aspiracje, mamy pewny dowód tego, iż jesteśmy synami Bożymi.
Trzecim świadectwem Ducha są sposobności służby, udzielane przez Boga. Nasze poświęcenie jest wprowadzeniem nas do życia służby, w którym oddajemy nasze ludzkie wszystko aż do śmierci i na śmierć, by wspierać sprawę Boga, tak jak czynił Chrystus (Rzym. 12:1; Żyd. 10:5-10). Bóg przyjął nasze poświęcenie, spładzając nas z Ducha (Jan 1:12,13; Rzym. 6:3-5; 12:1,2). Następnie udzielił naszym nowym stworzeniom sposobności do używania w Jego służbie, zgodnie z naszymi ślubami poświęcenia, naszego ludzkiego czasu, zdolności, środków, wpływów, siły, zdrowia, reputacji, stanowisk, wykształcenia oraz wszystkiego innego, co posiada człowiek i co mieści się w określeniu ciało (Rzym. 12:1), by wspierać Jego sprawę. By umożliwić nam wspieranie Jego sprawy, udziela nam sposobności używania wszystkiego, czym jesteśmy i co posiadamy w Jego służbie, stawiając nas w takich sytuacjach, które wzywają do służby dla Jego sprawy. Innymi słowy, ponieważ w poświęceniu i spłodzeniu z Ducha weszliśmy w stan służby dla Niego, Pan wprowadza nas w tę służbę, tzn. w zależności od naszego ducha, możliwości i sytuacji opatrznościowych, daje nam do wykonania to, co wspiera Jego sprawę. Przyjąwszy w spłodzeniu z Ducha naszą ofertę służenia Mu z naszych wszystkich ludzkich możliwości, realizuje Swą odpowiednią rolę związaną z naszą ofertą służby przez umieszczanie nas w warunkach, w których możemy zużywać nasze wszystkie ludzkie możliwości do wspierania Jego sprawy. Jest to przywilej rezerwowany przez Niego wyłącznie dla Jego synów. Dlatego udzielanie nam przez Niego takich sposobności służby dowodzi, że traktuje nas jak synów. Tak więc sposobności służby są świadectwem Ducha dla naszego synostwa Boga. Dlatego zapraszając nas do wejścia do Jego służby, zwraca się do nas jako synów: „Synu, idź, rób dziś na winnicy mojej” (Mat. 21:28,30). Jeśli poświęcone dziecko Boże stwierdza, że otrzymuje sposobności używania swych wszystkich ludzkich możliwości dla wspierania Boskiej sprawy, może pocieszać się myślą, że w ten sposób Bóg czynem nazywa i traktuje je jako syna. Dzięki temu wie, iż jest synem Bożym.