Epifaniczny tom 15 – rozdział 10 – str. 657
Duch Święty: jego świadectwo i odpowiedź na rzekome argumenty
że Duch Święty jest osobą. Trzeba przynajmniej przyznać, że werset ten nie mówi tego bezpośrednio ani pośrednio. Myśli są wkładane w ten werset, a powodem jest to, że w wersecie tym występuje dwukrotne powtórzenie słowa święty – ta sama stara trynitarska sztuczka, która zakłada, że trzykrotne wymienienie czegoś oznacza trójcę. Powinniśmy tutaj zauważyć, że w wersetach 1 i 8 tekstu masoreckiego występuje słowo adonai. Dr Ginsburg dowodzi jednak, że prawidłowe brzmienie to Jehovah, co najwyraźniej jest słuszne, ponieważ werset 8 wskazuje, że Izajasz mówi, iż widział właśnie Jehowę zastępów, jak jest to przedstawione w wersecie 1. „Nam” z wersetu 8 to naprawdę Jehowa i Logos jako Narzędzie Jehowy w wymienionych tu rzeczach, jak zauważyliśmy to powyżej w 1Moj. 1:26. Izajasz reprezentuje tutaj wierny lud Pana w czasie Paruzji – po pierwsze, w Babilonie, splugawiony błędami nominalnego kościoła, zaczynający dostrzegać niektóre zarysy Boskiego charakteru mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy (serafinowie), pokazane w poselstwie Żniwa (w. 1-4). Po drugie, dostrzegający nieczysty stan ich ówczesnych nauk (wargi) oraz nieczyste nauki nominalnego ludu Bożego (ludu splugawionych warg), ponieważ dostrzeżenie Boskich spraw objawionych w głoszeniu planu ukazało im Boga – oczywiście nie w Jego osobie, której nikt nie może ujrzeć i pozostać żywym, lecz w Jego charakterze mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości (w.5). Po trzecie, zostali oni oczyszczeni w swych wypowiedziach od błędu i grzechu przez to, że Boska mądrość użyła prawdy doktrynalnej (rozpalony węgiel) służebnie (ręka) od klasy Chrystusa, będącej w prawdzie, jako Boskiego Ołtarza, wcześniej uzyskanej z niego przez nauki polemiczne (kleszczyki – w. 6, 7). Po czwarte, przyprowadzeni do prawdy paruzyjnej przez powyższe trzy rzeczy usłyszeli wezwanie Pana do ogłaszania dnia pomsty i zgłosili się do tego zadania (w. 8). Po piąte, są upoważnieni do ogłaszania tego poselstwa, które nie miało być zrozumiane (w.9), ponieważ z powodu nieczystego stanu nominalny lud będzie słuchał go z nieodpowiednimi uczuciami, wiedzą i zrozumieniem, co sprawiło, że stał się on obojętny i niewierzący w to poselstwo (w. 10).