Epifaniczny tom 15 – rozdział 11 – str. 671
Różne Boskie Przymierza
a gdy byli karmieni postanowieniami przymierza przez swych braci, występowali jako dziecko, antytypiczny Ismael (Gal. 4:25,29,30).
Z tego punktu widzenia matką był przede wszystkim Mojżesz, lecz nie w zdolności podawania postanowień przymierza, ponieważ w tej zdolności był pośrednikiem tego przymierza. Gdy jednak postanowienia te zostały już podane, stał się matką w zdolności stosowania ich do Izraelitów. Po drugie, w zdolności służenia Izraelitom postanowieniami przymierza matką byli starsi ludu, szczególnie dwunastu książąt oraz 70 sędziów, a kapłaństwo było dodane do Mojżesza jako część tej matki. Do nich dołączyli później Lewici, następnie rodzice, potem prorocy, a w końcu wszyscy, którzy w jakikolwiek sposób uczyli innych Izraelitów warunków przymierza. W ten sposób doszło do tego, że wszyscy Izraelici w swej zdolności karmienia rodaków słowami przymierza byli matką. Działając w tej zdolności, byli żoną Jehowy, antytypiczną Agar, karmiącą Izraelitów jako swe dzieci. Ta żona istniała jako taka, zanim doszli do Synaju. Była ona w Mojżeszu, Aaronie i starszych Izraela, którzy uczyli Izrael w ogólności, a także w głowach rodzin, które uczyły swe rodziny w szczególności niektórych zarządzeń Paschy, już funkcjonującej w Egipcie, skąd – jak jesteśmy zapewnieni – Bóg wezwał Izrael, Swego Syna (Ozeasz 11:1). Mojżesz w tym przypadku nie był przyjacielem Oblubieńca, ponieważ żaden przyjaciel Oblubieńca nie istniał w przypadku jakiejkolwiek symbolicznej żony Ojca, tak jak jest to pokazane w Abrahamie, który – bez jakiegokolwiek przyjaciela oblubieńca – wziął Agar, własną niewolnicę, jako nałożnicę, nie jako pełnoprawną żonę, jak postąpił też z Keturą (1Moj. 25:5,6). Ketura jako nałożnica (Sara była pełnoprawną żoną), nie mogła być następczynią Sary jako typ tego samego co ona. Ketura nie mogła też nią być z innego powodu: jej synowie nie współdziedziczyli z Izaakiem, lecz byli wygnańcami z domu Abrahama, tak by nie mieć udziału z Izaakiem w jego dziedzictwie (1Moj. 25:5,6).
Przejdźmy teraz do przymierza Kościoła działającego w trzecim znaczeniu tego słowa. Składa się ono z obietnic potwierdzonych przysięgą (jednak tylko w ich zastosowaniu do Chrystusa, Głowy i Ciała), z ich wszystkich szczegółów,