Epifaniczny tom 15 – rozdział 11 – str. 681
Różne Boskie Przymierza
że Wieka Kompania i Młodociani Godni także są rozwijani przez dwa inne zarysy Przymierza Potwierdzonego Przysięgą, co dotyczy również wiernych restytucjonistów (Żyd. 11:12). Te zarysy Przymierza Potwierdzonego Przysięgą nie są ilustrowane przez żadną z żon Abrahama.
To, że Przymierze Zakonu zobrazowane jest w Agar (ucieczka), która była dana Sarze (księżniczka), jest wyraźnie nauczane w Gal. 4:23-31. Część pierwotnego przymierza obiecująca nasienie, najpierw podanego bez przysięgi jako pierwsza obietnica pierwotnego Przymierza Abrahamowego, miała miejsce 430 lat przed Zakonem. Fakt ten został zobrazowany w Sarze, która była prawdziwą żoną Abrahama przez wiele lat, zanim Agar została wzięta jako nałożnica. Lecz tak jak nałożnica urodziła syna, zanim urodziła Sara, tak i Przymierze Zakonu rozwinęło cielesny Izrael, zanim antytypiczna Sara rozwinęła Izrael duchowy. Później, w czasie odstawiania od piersi antytypicznego Izaaka (klasy Chrystusa), tj. w czasie żydowskiego Żniwa, Przymierze Zakonu i jego owoc – cielesny Izrael – zostali odrzuceni (Gal. 4:29,30) i pozostawali w stanie odrzucenia (Rzym. 9-11; Gal. 4:29,30), tak jak Agar i Ismael pozostawali odrzuceni przez całą pozostałą część życia Sary, czego antytypem jest zatwardziałość Izraela i związane z tym odrzucenie go przez Boga, dopóki nie zostanie zdobyta pełna liczba wybranych (Rzym. 11:25-27). Kontynuując dalej, Sara jest więc typem faktu, że najwyższe zarysy Przymierza Potwierdzonego Przysięgą rozwijają klasę Chrystusa od Jordanu (Mat. 3:13-17; Dz.Ap. 10:38; 3:25; Rzym. 11:7-9; Gal. 3 i 4) aż do końca obecnego Wieku, kiedy Izrael zostanie przywrócony do łaski.
Po śmierci Sary Abraham jako nałożnicę przyjął Keturę (kadzidło), która jest typem Nowego Przymierza. Po Wieku Ewangelii, kiedy Przymierze Sary przestanie działać, jeśli chodzi o rozwijanie nasienia, Bóg weźmie kolejne przymierze jako symboliczną nałożnicę. Ktoś może jednak zapytać, skąd wiemy, że Ketura jest typem Nowego Przymierza? Odpowiadamy, że dowodzi tego Iz. 60:6,7. Nie ulega wątpliwości, że Izaj. 60 opisuje tysiącletnie panowanie Chrystusa, co czyni pod obrazem miasta – Syjonu (w.14) – ta sama myśl, co w Nowym Jeruzalem z Obj. 21.