Epifaniczny tom 15 – rozdział 11 – str. 712
Różne Boskie Przymierza
Czyni to nas martwymi dla szatana, świata i ciała; czyni nas też martwymi dla Przymierza Mojżeszowego, jeśli jesteśmy z narodu hebrajskiego. Jesteśmy pogrzebani z Chrystusem w chrzcie. Nie chodzi tutaj o symboliczny chrzest, lecz ten prawdziwy – chrzest, który czyni nas martwymi dla siebie i świata, który czyni nas członkami Chrystusa, tak jak członkami Chrystusa uczynił braci w Żniwie Wieku Żydowskiego, jeśli byli wierni, a wraz z nimi ich współpracowników. 49 członków gwiezdnych, wraz ze swymi szczególnymi pomocnikami oraz tymi, którzy uznawali ich za swych nauczycieli, także starali się pozyskać jak najwięcej osób do chrztu w Chrystusie. W tym chrzcie powstajemy z Chrystusem przez wiarę w działanie Boga, przez naszą wiarę w Boskie dzieło, że działa On w nas, byśmy zarówno pragnęli czynić, jak i czynili Jego dobre upodobanie. Jesteśmy przez Niego wzbudzani z umarłych. W ten sposób żyjemy w Chrystusie my, którzy kiedyś byliśmy martwi w grzechach i nieobrzezce ciała. Bóg ożywił nas razem z Nim, odpuściwszy wszystkie grzechy. Te wersety, które właśnie wyjaśniliśmy zasługują na dokładne i wierne przestudiowanie.
Przechodzimy teraz do tego, co poprzedza poświęcenie, antytypiczne obrzezanie, jako znak Przymierza Sary, a mianowicie do usprawiedliwienia z wiary. Nikt, kto nie jest usprawiedliwiony z wiary, nie jest zapraszany do tego przymierza. Usprawiedliwienie to uznaje ich jako żyjących przy końcu Wieku Tysiąclecia, w ósmym tysiącletnim dniu, kiedy wszyscy usprawiedliwieni do wiecznego życia będą w pełni poświęceni, obrzezani. W czasie Wieku Ewangelii ci usprawiedliwieni z wiary w sposób poczytany, byli zapraszani do wysokiego powołania, którego dostępowali, jeśli się poświęcili i wiernie kroczyli śladami Jezusa. Dowód tego znajdujemy najpierw w Jan 3:36: „Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny; ale kto nie wierzy Synowi, nie ogląda życia, lecz gniew Boży zostaje nad nim”. Tym, który wierzy w Syna, jest ten, kto wierzy tak zupełnie, że wchodzi w przymierze przez poświęcenie. Taki ma życie wieczne – najpierw w sposób przypisany, a następnie, gdy jest wierny aż do śmierci, otrzymuje je na Boskim poziomie jako rzeczywistość. Ci, którzy tak wierzyli,