Epifaniczny tom 15 – rozdział 2 – str. 75
Chrystus: jego wąska droga
Studiowanie przez Niego Starego Testamentu nie było tylko ćwiczeniem intelektualnym. Przede wszystkim było wynikiem obowiązkowej i bezinteresownej miłości do Boga, braci i ludzkości. Zamiłowanie do Słowa było silnym motywem skłaniającym do rozmyślania o nim. Słowo rzeczywiście było w Jego sercu, uczuciach, a także w umyśle (Psalm 40:9). Jako pobożny człowiek, rozkoszował się prawem Bożym, a więc rozmyślał o nim dzień i noc (Psalm 1:2). Psalm 119 bardziej niż jakiekolwiek inne wersety proroczo opisuje zachwycanie się, zamiłowanie i studiowanie Słowa przez kompletnego Chrystusa, a więc opisuje je także w odniesieniu do Jezusa. Przytoczymy niektóre z jego sformułowań na ten temat: „W sercu moim składam wyroki twoje, abym nie grzeszył” (11). „Nauczże mnie ustaw twoich” (12). „W drodze świadectw twoich kocham się” (14). „O przykazaniach twoich rozmyślam (…) ja rozmyślać będę o przykazaniach twoich” (15,78). „W ustawach twoich kocham się, i nie zapominam słów twoich” (16). „Odsłoń oczy moje, abym się przypatrzył dziwom z zakonu twego” (18). „Nie ukrywaj przede mną rozkazań twoich” (19). „Omdlewa dusza moja, pragnąc sądów twoich” (20,40). „Książęta (…) mówią przeciwko mnie; wszakże sługa twój rozmyśla o ustawach twoich” (23). „Świadectwa twoje zaiste są moim kochaniem i radcami mymi” (24,143). „Ożywże mnie według słowa twego” (25). „Rozpływa się od smutku dusza moja; utwierdźże mnie według słowa twego”(28). „Obrałem drogę prawdy, a sądy twoje przedkładam sobie” (30). „Przystałem do świadectw twoich” (31). „Naucz mnie, Panie, drogi ustaw twoich” (33). „Daj, abym chodził ścieżką przykazań twoich, gdyż w tym jest upodobanie moje” (35). „Dopytuję się o rozkazania twoje” (45). „Będę mówił o świadectwach twoich” (46). „Bom się rozkochał w przykazaniach twoich, którem umiłował” (47,48,70,77). „Wspomnij na słowo (…) którym żeś mnie ubezpieczył [dałeś mi nadzieję – przypis tł.]” (49). „Wyrok twój ożywia mnie” (50). „Od zakonu twego nie uchylam się” (51,157).