Epifaniczny tom 15 – rozdział 2 – str. 91
Chrystus: jego wąska droga
Działanie Jego przezorności widać w zachowaniu resztek po nakarmieniu dwa razy rzeszy ludzi, wysłaniu uczniów w celu kupienia żywności od Samarytan, zapewnieniu pieniędzy na podatek, wyznaczeniu skarbnika dla siebie i Apostołów, dostarczeniu oślicy na wjazd do Jeruzalem, w obchodzeniu Paschy tuż przed śmiercią oraz zatroszczeniu się o dom dla matki, co uczynił jako jedną z ostatnich rzeczy. Jego apetyt widoczny jest w spożywaniu pokarmu i napoju (z którego to powodu wrogowie fałszywie oskarżali Go o obżarstwo i pijaństwo), szczególnie w rozkoszowaniu się Słowem Bożym oraz sposobnościami służby jako prawdziwym pokarmem (Mat. 4:4; Jana 4:32-34). Jego zamiłowanie do życia widać w unikaniu morderczych zapędów wrogów, zanim nadszedł właściwy czas, w dbaniu o zdrowie, a szczególnie w zabieganiu o wieczne życie i podtrzymywaniu życia duchowego. Jego samoobrona była używana w Duchu Świętym przez unikanie machinacji wrogów i obronę Swego charakteru, nauk i dzieł przed atakami. Jego agresywność była używana w atakowaniu błędu i złych praktyk u innych oraz naturalnego samolubstwa i światowości w sobie samym. Używał więc Swego Świętego Ducha w działaniach i zastosowaniach Swoich samolubnych niższych łask pierwszorzędnych.
To samo czynił z niższymi społecznymi łaskami, których mógł używać w związkach ziemskich i duchowych. Tłumił działanie Swojej ludzkiej miłości do płci przeciwnej, małżeńskości i miłości ojcowskiej, ponieważ ich używanie uczyniłoby Go niewiernym niebiańskiemu powołaniu. Używał jednak duchowej miłości do płci przeciwnej, zdobywając dla siebie Oblubienicę. Działając jako Przedstawiciel Boga w doprowadzaniu innych do spłodzenia z Ducha, występował jako duchowy mąż Przymierza. Z tego samego punktu widzenia Paweł mówi o sobie jako o ojcu niektórych braci (1Kor. 4:15; Filem. 10). Jako część Przymierza, był częścią matki dzieci Jehowy (Izaj. 54:1-17). Tak więc te trzy ludzkie łaski społeczne, których działanie całkowicie tłumił, były zrekompensowane używaniem ich duchowych odpowiedników. Te trzy