Epifaniczny tom 15 – rozdział 3 – str. 139
Chrystus: jego cierpienia
także wierny w Swej służbie wobec osób niebędących uczniami. Jego miłujące serce współczuło całej ludzkości, będąc zdolne nawet do oddania siebie na śmierć i do śmierci za nich. Był wierny dla dobra wrogów.
Właściwie nie można Mu zarzucić ani jednego aktu niewierności w Jego służbie jako świadka prawdy. Wyzwanie: „Któż z was udowodni mi grzech [dowiedzie, że jestem winny]?” może także odnosić się do Jego wierności: Kto z was może udowodnić, że jestem winny niewierności? Był wierny Bogu, prawdzie i braciom w każdym zastosowaniu prawdy wobec Apostołów, Ewangelistów oraz nieoficjalnych uczniów. Wszystkie Jego pochwały, zachęty, ostrzeżenia i nagany pod ich adresem były udzielane w wierności. Dobrym tego przykładem jest Jego postępowanie wobec Piotra. Nadanie mu imienia Piotr było pochwałą za jego wyznanie fundamentalnej prawdy chrześcijaństwa: że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga żywego. Nagrodzenie go kluczami w efekcie tego wyznania, dające mu przywilej otworzenia (1) zamkniętych drzwi dostępu do wysokiego powołania Żydom, co uczynił w dniu Pięćdziesiątnicy; oraz otworzenia (2) zamkniętych drzwi dostępu do tego samego powołania poganom, co uczynił w domu Korneliusza, było wyrażeniem pochwały dla wyznania Piotra. Był wierny karcąc Piotra jako przeciwnika, gdy ten usiłował odwieść Go od wierności w odniesieniu do śmierci na krzyżu; był wierny ostrzegając Piotra przed jego zbyt dużą pewnością siebie; był wierny powstrzymując go w ogrodzie przed użyciem miecza; był wierny spoglądając na Piotra z dezaprobatą po jego zaparciu się Go; był też wierny karcąc i przywracając go po okazaniu przez niego prawdziwej pokuty. Był wierny chwaląc Natanaela jako prawdziwego Izraelitę; ganiąc Filipa za domaganie się fizycznej manifestacji Boga; karcąc wszystkich uczniów za to, że każdy z nich chciał być pierwszy, oraz Jana i Jakuba wraz z ich matką za ich ambitną prośbę, aby jeden zajął miejsce po Jego prawicy, a drugi po lewicy w Jego Królestwie.