Epifaniczny tom 15 – rozdział 4 – str. 164
Chrystus: jego okup
gdy już ich nie posiadał. Jego życie i wszystkie prawa zostały zatem utracone z powodu grzechu, utracone dla niego samego i ludzkości (1 Moj. 2:7; 3:9; Rzym. 5:12-14).
Jeśli chodzi o jego prawa, zostały one odebrane natychmiast, lecz pozwolono mu korzystać z pewnych ich części, które stopniowo coraz bardziej tracił przez proces umierania, aż w końcu utracił je całkowicie w chwili śmierci. Choć nie posiadał już prawa do życia ani praw życiowych, Bóg udzielił mu przywileju stopniowego umierania zamiast nagłej śmierci. Po wydaniu wyroku ojciec Adam posiadał bowiem tylko tymczasowe, gasnące życie, w niedoskonałych warunkach życiowych. W takim właśnie stanie znalazł się ojciec Adam: utracił wszystko to, czym był i co miał oraz swe prawo do tych rzeczy, prawo do życia oraz prawa życiowe. Gdy to wszystko zostało utracone, rodzaj ludzki drogą dziedziczenia z konieczności uczestniczył wraz z nim w tej stracie i w ten sposób utracił wszystkie prawa, które otrzymałby od Adama, gdyby ten pozostał bez grzechu. Stan, w którym znalazł się ojciec Adam i my sami, jest tym, co poprzedza okup. Gdyby Adam nie utracił tych rzeczy, Chrystus nie mógłby być równoważną ceną za Adama. Grzech ojca Adama sprowadził zatem na niego i jego rodzaj utratę wszystkiego czym był oraz wszystkich jego praw. Jeśli miał być złożony za niego okup, taki stan musiał ten okup poprzedzić.
Następnie rozważymy przyczyny ceny okupu. Po pierwsze, istniała przyczyna wymagająca, którą była Boska sprawiedliwość. Sprawiedliwość Boga wymagała ceny okupu, jeśli Bóg ponownie miał zająć się ludzkością z punktu widzenia zbawienia. Skoro Boska sprawiedliwość słusznie skazała człowieka na śmierć, zanim Bóg mógł mieć do czynienia z człowiekiem wolnym od Jego sprawiedliwego wyroku, za człowieka musiało być złożone to, czego wymagała sprawiedliwość. Ponieważ sprawiedliwość Boga jest sprawiedliwa, niesprawiedliwym byłoby zdjęcie wyroku bez zaspokojenia wymogów sprawiedliwości – doskonałego człowieka, posiadającego prawo do życia z jego prawami życiowymi, za doskonałego człowieka Adama, który zaprzepaścił samego siebie, swe prawo do życia z jego prawami życiowymi (2Moj. 21:23-25; 5Moj. 19:21).