Epifaniczny tom 15 – rozdział 4 – str. 206
Chrystus: jego okup
wynika z tego, że wszyscy niewybrani – ci, którzy nie znaleźli się w stanie śmierci, a także ci, którzy tam weszli – w czasie Dnia Sądu będą błogosławieni sposobnościami uzyskania życia przez posłuszeństwo w najbardziej sprzyjających warunkach. Obala więc kalwinizm.
Rzym. 14:9, porównany z Obj. 19:16 oraz Żyd. 1:6, to kolejny fragment dowodzący, że nasz Pan będzie sprawował łaskawe panowanie nad wszystkimi niewybranymi (tymi w procesie śmierci oraz tymi w stanie śmierci, a także nad nowymi stworzeniami oraz pokutującymi upadłymi aniołami i aniołami, którzy nie upadli), jako cel Jego okupowej ofiary i wynikającego z niej wywyższenia: „Gdyż na to [w tym celu] Chrystus umarł [złożył cenę okupu] i powstał i ożył [w wyniku Swej ofiarniczej okupowej śmierci dostąpił wyniesienia do Boskiej natury i stanowiska Namiestnika Boga oraz Wykonawcy Jego wszystkich planów i zamierzeń (Filip. 2:8,9; Żyd. 1:3-5)], aby nad umarłymi [niewybranymi i skazanymi na śmierć dziećmi Adama, bez względu na to, czy znajdują się w procesie śmierci czy w stanie śmierci (Mat. 8:22; 2Kor. 5:14; Obj. 20:13). Obj. 19:16 pokazuje, że ma to mieć miejsce w czasie Jego drugiej obecności, a więc nie-wybrani w stanie śmierci będą w czasie Tysiąclecia wyprowadzeni z grobu, by On nad nimi panował] i nad żywymi [tymi, którzy nigdy nie byli pod wyrokiem śmierci, tj. nowymi stworzeniami oraz pokutującymi upadłymi aniołami i aniołami, którzy nie upadli. Dla nowych stworzeń i aniołów, którzy nie upadli, stał się On Panem od Swego wniebowstąpienia i Pięćdziesiątnicy; natomiast wobec pokutujących upadłych aniołów staje się nim w czasie Swego drugiego adwentu (Żyd. 1:6; 1Kor. 6:2; Efez. 1:10; 2Piotra 2:4; Judy 6)] panował [dosłownie: działał jako Pan; przy Swym wniebowstąpieniu stał się Panem dla dobrych aniołów i Kościoła, lecz nie dla niewybranych dzieci Adama ani pokutujących upadłych aniołów. Obj. 19:16 oraz Żyd. 1:6 pokazują nam, że ich Panem staje się w czasie Swego drugiego adwentu.