Epifaniczny tom 15 – rozdział 4 – str. 216
Chrystus: jego okup
umiera (Psalm 78:50; Izaj. 53:10,12; Ezech. 18:4,20; Jak. 5:20), że martwa dusza nie żyje (Psalm 22:30; Ezech. 13:19; 18:27), że bezbożna dusza przestaje istnieć (Psalm 49:9), że jest niszczona (Przyp. 6:32; Ezech. 22:27; Mat. 10:28; Dz.Ap. 3:23; Jak. 4:12), trawiona (Izaj. 10:18), pożerana (Ezech. 22:25), tracona, dosłownie, że ginie (Mat. 16:25,26) oraz że jest wykorzeniana (3Moj. 22:3; 4Moj. 15:30,31).
Z uwagi na te wyrażenia, uczące lub sugerujące wieczne unicestwienie niepoprawnie złych, musi być coś błędnego w doktrynie tych uniwersalistów, którzy nauczają, że okup gwarantuje wieczne zbawienie wszystkich ludzi i demonów. Krótko mówiąc, gdzie tkwi błąd? Jest on następujący: wersety uczące o tym, że okup zbawia wszystkich ludzi z Adamowego potępienia i śmierci są błędnie stosowane tak, jak gdyby uczyły o wiecznym zbawieniu wszystkich ludzi. Jeśli będziemy o tym pamiętać, fałsz ich doktryny stanie się dla wszystkich oczywisty. Omówimy teraz takie fragmenty i – jak ufamy – przekonamy się, że chociaż uczą one o zbawieniu wszystkich ludzi z Adamowego potępienia i śmierci, nie uczą, że wszyscy ludzie uzyskają życie wieczne. Jednym z tak wykorzystywanych fragmentów jest 1Tym. 2:4-6. Zacytujemy go z Przekładu Ulepszonego, z komentarzami w nawiasach: „Bóg chce, aby wszyscy ludzie [najpierw wybrani, a następnie niewybrani – zmarli i żyjący – którzy razem stanowią „wszystkich ludzi”] byli zbawieni [nie na zawsze życiem wiecznym, lecz na zawsze od wyroku Adamowego] i [dodatkowo] doszli do dokładnego poznania prawdy [po uwolnieniu ich od Adamowego wyroku. W następnych dwóch wersetach Apostoł podaje trzy powody dla tych dwóch błogosławieństw]; bo [powód 1] jeden jest Bóg [tym jednym Bogiem jest mądry, sprawiedliwy, miłujący i potężny Jehowa, którego jedność znajduje swój bardzo mocny wyraz w doskonałości Jego charakteru, w którym doskonała mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość wzajemnie łączą się w harmonii i w tej harmonii dominują nad Jego pozostałymi przymiotami charakteru, a także nad Jego planami i dziełami.