Epifaniczny tom 15 – rozdział 4 – str. 222
Chrystus: jego okup
na jakie wskazuje. Fragment ten nie używa bezpośrednio słowa okup, lecz – jak wykażemy – używa wyrażeń będących jego synonimami. Myśl przewijająca się w tym fragmencie jest taka, że z łaski Boga Jezus, jako ofiara okupu, zapewnia skreślenie Adamowego wyroku oraz Adamowego grzechu i grzechów z niego wynikających (w. 15, 16). Dzięki temu w czasie Wieku Ewangelii, pomimo Adamowego wyroku i panowania śmierci, wybrani przez wierność w usprawiedliwieniu i przywilejach wysokiego powołania mogą dostąpić przywileju udzielania życia przez okup naszego Pana poprzez panowanie nad światem w Tysiącleciu (w. 17). Dzięki temu również w czasie Wieku Tysiąclecia niewybrany świat, w wyniku skreślenia przez okup Adamowego wyroku i grzechów, może dostąpić sposobności uzyskania prawa do wiecznego życia (w. 18,19). Fragment ten nie mówi ani słowa o wiecznym zbawieniu wszystkich, co uniwersaliści wprowadzają do jego interpretacji. Fragment ten uczy o jednej i tylko jednej sposobności dla wszystkich, by przez zasługę Chrystusa uzyskać zbawienie, dowodząc, że przez okup taka sposobność jest udzielana pewnej klasie, wybranym, w czasie Wieku Ewangelii (w. 17), oraz że przez okup wszyscy pozostali otrzymają taką szansę wtedy, gdy wybrani będą panować, tj. w czasie Tysiąclecia (w. 17, 18, 19). Wersety te uczą zatem o sposobności uzyskania zbawienia przez wszystkich oraz o wcześniejszym zdjęciu ze wszystkich Adamowego grzechu, grzechów i wyroku, czego podstawą jest okupowa ofiara Chrystusa. Fragment ten nie mówi też ani słowa na temat poglądu, jaki niektórzy uniwersaliści wprowadzają do jego interpretacji, a mianowicie, że Adam stał na próbie za wszystkich i że w jego upadku wszyscy upadli w reprezentatywnej próbie do życia (fragment ten oraz w. 12-14 uczą jednak, że dziedzicznie otrzymujemy jego grzech i wyrok), a także że Chrystus znajdował się na próbie za wszystkich i że przez Jego sukces wszystkim powiodło się na reprezentatywnej próbie do życia, w wyniku czego wszyscy muszą być wiecznie zbawieni. Ten szczególny rodzaj błędu był jedną z nauk niewiary Patona i Knocka i stanowi część drugiej broni ku zabijaniu.
Zacytujemy Rzym. 5:15-19 z Przekładu Ulepszonego: „Ale nie jak występek [Adama], tak i dar z łaski [z ostatniego zdania