Epifaniczny tom 15 – rozdział 4 – str. 230
Chrystus: jego okup
do których stosowane są te słowa w znaczeniu zadowalania Boga z człowieka. Są to czyny Boga oraz Chrystusa w stosunku do Boga, konieczne do usunięcia niezadowolenia Boga z człowieka. Są nimi trzy szczególne akty: (1) Oddanie przez Boga Swego Syna na okup jako podstawy uczynienia Boga zadowolonym z człowieka. Ta część dzieła pojednania jest przedstawiona w 2Kor. 5:19: „Bóg był w Chrystusie, świat z samym sobą jednając”, co dotyczy oddania przez Niego Swego Syna na okup, tak by Syn mógł przez okup uczynić Boga zadowolonym ze świata. (2) Oddanie się naszego Pana na śmierć, tak by mógł złożyć okup jako podstawę uczynienia Boga zadowolonym ze świata. Ta część dzieła jest szczególnie wspomniana w pierwszej części Rzym. 5:10, gdzie jest powiedziane, że gdy my jeszcze byliśmy nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna, która dokonała się na Kalwarii. (3) Dzieło naszego Pana, dzięki któremu przez przypisanie lub zastosowanie okupu rzeczywiście dochodzi do przebłagania, w wyniku czego Bóg jest zadowolony z człowieka. Tego dzieła obecnie nasz Pan dokonuje w niebie za Kościół (Żyd. 9:24; 2:17), jako antytypu pojednania dokonywanego przez Aarona, gdy kropił krwią cielca w Świątnicy Najświętszej. W następnym Wieku nasz Pan dokona takiego przebłagania za niewybrany świat, gdy pokropi krwią antytypiczną księgę, tzn. zadowoli Boską sprawiedliwość za świat. Ta część dzieła pojednania na obecny Wiek, w której nasz Pan dokonuje przebłagania, jest wyrażona w Rzym. 5:10 („będąc pojednani [gdy Bóg zostanie ubłagany za nas], zachowani będziemy przez żywot jego”); Rzym. 11:15; Kol. 1:20; Efez. 2:16; Kol. 1:21,22. Pierwszy z dwóch ostatnich cytatów dowodzi, że ubłaganie to dokonywane jest za braci w chwili wchodzenia przez nich do Ciała w znaczeniu klasy Ciała Chrystusa, tj. gdy stają się nowymi stworzeniami. Ten drugi wskazuje, że ubłaganie to odbywa się w czasie, gdy wchodzą oni do Ciała w znaczeniu ciała klasy Jezusa, człowieczeństwa klasy ofiarującej się jako różnego od ich nowych stworzeń, przy czym jedno i drugie następuje po przyjęciu poświęcenia przez ożywienie usprawiedliwienia i spłodzenie z Ducha.