Epifaniczny tom 15 – rozdział 4 – str. 231
Chrystus: jego okup
Kol. 1:20 to werset dotyczący dzieła pojednania w trzeciej części, tj. w znaczeniu ubłagania, stosujący się do Kościoła w obecnym Wieku, a do świata w Wieku następnym, a także do upadłych aniołów z wyjątkiem szatana (Żyd. 2:14). Zwiedzenie upadłych aniołów przez szatana było związane z ich wysiłkami zahamowania Adamowej deprawacji ludzkości. Śmierć Chrystusa zadośćczyni Boskiej sprawiedliwości za tę część ich grzechów, natomiast inne rodzaje ich grzechów są przez nich wyrównywane ich własnymi cierpieniami w odrzuconym stanie uwięzienia oraz przez ich akty reformy, ponieważ nie znajdują się oni pod wyrokiem śmierci, lecz pod wyrokiem skazującym na uwięzienie. Wydaje się, że w pierwszym zdaniu 2Kor. 5:18: „Bóg (…) nas samych z sobą pojednał przez Jezusa Chrystusa” słowo pojednać jest użyte w odniesieniu do trzech części dzieła, poprzez które Bóg jest zadowalany z człowieka, w tym przypadku z Kościoła.
Jest tylko jeden fragment, w którym słowo pojednać użyte jest w znaczeniu człowieka robiącego coś, aby zadowolić Boga. Po stwierdzeniu w wersecie 19, że wierni otrzymali słowo, poselstwo pojednania, by usługiwać nim innym, św. Paweł w 2Kor. 5:20 używa pewnego wyrażenia, by pokazać, jak to usługiwanie pojednania (2Kor. 5:18, drugie zdanie) było prowadzone. Dzieło tej posługi sprowadza się do działania zgodnego ze słowami: „jednajcie się z Bogiem”, tj. słowa te są głoszone przez nasze akty posługi, a także poprzez mowę. Oznacza to, że aby Bóg był zadowolony z ludzi, muszą oni w Wieku Ewangelii coś zrobić. Co takiego? Odpowiadamy: muszą okazywać pokutę wobec Boga, wiarę w Chrystusa jako ich Zbawiciela oraz zupełne poświęcenie Panu. W stosunku do tych, którzy to uczynili, Jezus występuje jako Orędownik i dokonuje przebłagania (1Jana 2:2), w ten sposób czyniąc ich podobającymi się Bogu.
Druga strona pojednania, tj. zadowolenie człowieka z Boga, jest także pokazana w Piśmie Świętym. Rzym. 5:11 to wyraźny werset na ten temat: „A nie tylko to [że Bóg stał się