Epifaniczny tom 15 – rozdział 4 – str. 235
Chrystus: jego okup
Jak. 1:15; 1Jana 5:16). Karę tę ponosi dusza (Ijoba 36:14; Psalm 56:13, 14; 78:50; 116:8; Izaj. 53:10,12; Ezech. 18:4,20; Mat. 26:38; Jak. 5:20). Karą jest więc wieczne nieistnienie (Ijoba 6:15,18; 7:9; Psalm 37:10,35,36; 49:13; 104:35; Przyp. 10:25; 12:7). Skoro karą nie jest umieranie, lecz śmierć, umieranie nie może zadośćuczynić Boskiej sprawiedliwości jako wypełnienie kary. Zadośćuczynieniem Boskiej sprawiedliwości jako spłatą kary nie może też być pozostawanie w stanie śmierci przez krótki lub długi czas, ponieważ karą jest wieczna śmierć, czego dowodem jest człowieczeństwo Chrystusa, które poszło na wieczną śmierć, by zapewnić okup zadowalający Boską sprawiedliwość w celu odkupienia umarłego rodzaju ze śmierci. Gdyby bowiem Jego człowieczeństwo nie poszło na wieczną śmierć, lecz powróciło, unieważniłby On okup, w wyniku czego umarli musieliby na zawsze pozostać umarłymi. Skoro zatem karą za grzech jest wieczna śmierć, czego dowodem jest też wieczna śmierć tych, którzy idą na wtórą śmierć, to ani umieranie, ani śmierć nie wykupuje człowieka ze śmierci. To właśnie wieczna śmierć człowieczeństwa Jezusa jako okup umożliwia powrót zmarłych ze stanu śmierci. Dokona tego w tym wspaniałym dniu, gdy wszyscy, którzy są w grobach, usłyszą głos Syna Bożego i wyjdą. Kolejny dowód na to, że karą za grzech jest wieczna śmierć znajdujemy w następujących wersetach, porównanych z tymi przytoczonymi powyżej: Psalm 145:20; Mat. 10:28; Filip. 3:19; 2Tes. 1:9. Tak więc ani umieranie, ani śmierć nie jest wartością zasługującą na zadośćuczynienie sprawiedliwości, a co się z tym wiąże – na powrót z umarłych. Jedyną rzeczą, której zasługa może tego dokonać, jest okup. By go złożyć, Jezus Chrystus skosztował śmierci za każdego człowieka (Żyd. 2:9) i umarł za nasze grzechy według Pism (1Kor. 15:3).
Biblia stosuje wiele terminów, które nie używając dosłownie słowa okup czy kupno, sugerują tę myśl, ponieważ są związane z jej różnymi zarysami i pojęciami. Jednym z tych wyrażeń jest określenie Jego „ciało”, oddane za Jego lud, występujące w Wieczerzy Pańskiej i nie tylko, tak jak jest to przedstawione w Mat. 26:26;