Epifaniczny tom 15 – rozdział 4 – str. 260
Chrystus: jego okup
Gdyby za kogoś zostało dokonane rzeczywiste przypisanie, a on nie wszedłby do wysokiego powołania z powodu niepoświęcenia się, poszedłby na wtórą śmierć. Ponieważ jednak tacy nie dostępują rzeczywistego przypisania, rzeczywiste wykorzystanie zasługi będzie ich udziałem w Wieku Tysiąclecia w celu próby do życia. Próbne usprawiedliwienie jest więc łaskawym postanowieniem Boga, by niektórym udzielić sposobności wysokiego powołania, a wszystkim usprawiedliwionym z wiary, którzy nie poświęcili się do wysokiego powołania, tysiącletniej sposobności do życia. By dostąpić próbnego usprawiedliwienia, muszą być spełnione dwa warunki: (1) pokuta wobec Boga oraz (2) wiara w Pana naszego Jezusa (Dz.Ap. 20:21). W pokucie występuje siedem rzeczy: poznanie grzechu, żal za grzech, nienawiść do grzechu, opozycja wobec grzechu, unikanie grzechu, zamiłowanie do sprawiedliwości i praktykowanie sprawiedliwości. W wierze są dwie części, każda zawierająca trzy składniki: (1) umysłowa ocena w postaci poznania, zrozumienia i wiary w Pana Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela oraz (2) poleganie serca w postaci upewnienia, przyswajania i reagowania na Pana Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela.
Każdy, kto podejmuje kroki pokuty wobec Boga i wiary w naszego Pana Jezusa Chrystusa, otrzymuje próbne usprawiedliwienie z wiary, tzn. Jezus dokonuje poczytanego, nie rzeczywistego przypisania Swej zasługi okupu Bogu za niego, a Bóg dokonuje dla niego poczytanego, nie rzeczywistego, przypisania okupu Jezusa. Przez pewien czas traktuje go tak, jak gdyby przypisanie za niego i jemu było rzeczywiste. Widzimy więc, że ci, którzy chcą przyjść do Boga, muszą spełnić dwa warunki: pokuty wobec Boga i wiary w Pana naszego Jezusa Chrystusa, jeśli chcą uzyskać próbne usprawiedliwienie przez wiarę. By jednak dostąpić ożywienia usprawiedliwienia, należało spełnić dwa inne warunki, gdy było to jeszcze możliwe, tzn. gdy wysokie powołanie było otwarte dla chętnych. Warunki te były następujące: (1) wierność sprawiedliwości z jednoczesnym ufaniem w zasługę Jezusa, umożliwiającą przyjęcie przez Boga; oraz (2) całkowite poświęcenie się Bogu w martwocie dla siebie i świata, a ożywieniu dla Boga.