Epifaniczny tom 15 – rozdział 5 – str. 268
Chrystus: jego doświadczenia po-ludzkie
upamiętnianego corocznym barankiem paschalnym. Jest On pierwszym z antytypicznych pierwiastków (1Kor. 15:20). Typiczny najwyższy kapłan 16 Nisan w Świątnicy Najświętszej obracał pierwszym dojrzałym snopem pierwiastków, dzień po paschalnym sabacie, 15 Nisan. Jest to typem Chrystusa, antytypicznego Najwyższego Kapłana, wchodzącego i rozpoczynającego działanie jako pierwszy dojrzały z pierwiastków w stanie narodzenia z Ducha. 16 Nisan przypadał oczywiście trzeciego dnia po 14 Nisan, dniu śmierci Chrystusa. Typy te dowodzą zatem, że Jezus miał powstać trzeciego dnia. Zgodnie z wyjaśnieniem samego Jezusa (Mat. 12:38-40) w doświadczeniu Jonasza (który został połknięty przez wielką rybę i przebywał w niej przez 3 dni, a trzeciego dnia został z niej wyrzucony) mamy kolejny typiczny dowód na zmartwychwstanie Jezusa trzeciego dnia. Stwierdzenie, że Syn Człowieczy miał być w sercu ziemi przez trzy dni i trzy noce nie oznacza, że Jezus miał być pogrzebany przez ten czas. Oznacza to, że symboliczna ziemia, żydowskie społeczeństwo, będzie mieć Go w stanie, jakiego pragnęło – najpierw w swej mocy, a następnie w mocy grobu przez trzy dni i noce. Trzymanie Go w ich mocy, tak jak pragnęli (w sercu), rozpoczęło się od ujęcia Go przez nich w czwartek w nocy. Piątkowa i sobotnia noc, gdy znajdował się On w mocy grobu, tak jak pragnęli, były drugą i trzecią z trzech wspomnianych nocy. Piątek, sobota i początek niedzieli stanowiły te trzy dni, w czasie których był On objęty pragnieniem żydowskiego społeczeństwa. Zatem znakiem, który – jak mówił – miał być dany odstępczym Żydom, było Jego pojmanie, śmierć i zmartwychwstanie. Połknięcie Jonasza przez wielką rybę obrazuje znalezienie się Jezusa w mocy Jego wroga i w mocy śmierci. Przebywanie Jonasza wewnątrz ryby przez trzy dni i trzy noce jest typem przebywania Jezusa przez trzy dni i trzy noce w stanie, którego pragnęli Jego wrogowie – w ich mocy i w mocy śmierci. Wyrzucenie Jonasza z brzucha wieloryba ilustruje zmartwychwstanie Jezusa, które zakończyło Jego pobyt zgodny z pragnieniami ówczesnego żydowskiego społeczeństwa. Powyższe wersety dowodzą zatem, że Bóg proroczo przedstawił zmartwychwstanie Chrystusa trzeciego dnia.