Epifaniczny tom 15 – rozdział 5 – str. 289
Chrystus: jego doświadczenia po-ludzkie
urzędu Namiestnika Boga oraz Wykonawcy Boskich planów i zamierzeń wobec wszystkich istniejących i przyszłych stworzeń w całym wszechświecie jako wystawioną przed Nim radość, jeśli stanie się człowiekiem i okaże się wierny Ojcu aż do śmierci. (Żyd. 12:2; 2:9,14-18; 1:3-5; Filip. 2:6-8; Jana 1:14; 1Kor. 8:9; 1Jana 3:2, por. z 2Piotra 2:4; Filip. 2:9-11; Mat. 28:18; Rzym. 14:9; Izaj. 53:10-12 itd.). Według tych wersetów, aby wykonać wolę Ojca, zrezygnował On z przedludzkiej natury, czci i urzędu i stał się doskonałym, bezgrzesznym człowiekiem, okazując się wierny Ojcu aż do śmierci. Gdyby Bóg odmówił udzielenia Mu w zmartwychwstaniu obiecanej Boskiej natury i wzbudził Go z grobu jako istotę ludzką, co byłoby faktem, gdyby wzbudził Go w ciele, które złożył w śmierci, to zamiast wywyższyć Go w naturze, na całą wieczność zdegradowałby Go do natury niższej od tej, jaką posiadał, zanim przyszedł na świat – niższą od Boskiej, lecz wyższą od natur innych istot duchowych, z wyjątkiem Boskiej. Sprzeczne z Boskim charakterem jest niedotrzymywanie słowa i degradowanie sług, którzy wiernie uniżają się dla Niego, do stanu niższego od tego, w którym się znajdowali, zanim z powodu wierności poniżyli się dla Boga. Uczyniłby to jednak w przypadku Jezusa, gdyby z umarłych wyprowadził Go w ciele, które złożył On w śmierci. Oznaczałoby to bowiem, że w zmartwychwstaniu na wieki stał się On istotą ludzką. Pogląd ten, z konieczności oznaczający, że Jezus powstał jako istota ludzka, gwałci Boski charakter i dlatego musi być fałszywy. Natomiast myśl, że Bóg wyprowadził Go z umarłych jako istotę duchową w Boskiej naturze, wspaniale przynosi zaszczyt Boskiej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy.
(15) Jezus w zmartwychwstaniu nie odebrał ciała złożonego w śmierci, ponieważ Biblia uczy, iż od zmartwychwstania jest On istotą duchową. Przede wszystkim, Bóg mówi nam wprost, że Jezus jest obecnie duchową istotą. Między innymi jest to stwierdzone w 1 Kor. 15:45:„Stał się pierwszy człowiek Adam [1Moj. 2:7] duszą żywą [istotą ludzką z ludzkim ciałem], ale ostatni [Jezus, ten drugi (w. 47)] Adam duchem ożywiają [udzielającym życie]”.