Epifaniczny tom 15 – rozdział 5 – str. 344
Chrystus: jego doświadczenia po-ludzkie
oraz jako ostatnią istotę bezpośrednio stworzoną przez Boga, czego dowodem są słowa określające Go jako jednorodzonego [w angielskim dosłownie „jednospłodzonego” – przypis tł.] od Ojca, ponieważ Jego spłodzenie było Jego stworzeniem. W Obj. 3:14 jest On nazwany „Amen”. To charakterystyczne określenie ukazuje Go naszym umysłom jako Tego, który rzeczywiście i naprawdę stworzy wszystko to, czego zapragnie od Niego Ojciec. Jego wszystkie obietnice są wiarygodne, a w przypadku obietnic bezwarunkowych ich wypełnienie jest pewne; w przypadku obietnic warunkowych, ich wypełnienie jest pewne po spełnieniu warunków. To jest Amen.
W Liście do Żydów 12:2 jest On nazwany „autorem i dokończycielem naszej wiary”. Jako Autor naszej wiary jest Narzędziem używanym przez Boga do wytworzenia w nas cechy wiary w znaczeniu umysłowej oceny i polegania serca oraz w znaczeniu wierności. W Żyd. 12:2 przekład R.V. nie nazywa Go „Dokończycielem” naszej wiary, lecz „Doskonalicielem naszej wiary”. Jest to słuszne, ponieważ Ten, który rozpoczął rozwijanie w nas zalety wiary w jej umysłowej ocenie i poleganiu serca, doprowadzi ją do doskonałości, tzn. krystalizacji. Gdy Żyd. 5:9 mówi o Nim jako „autorze wiecznego zbawienia”, nie mówi o Nim jako źródle zbawienia, którym jest Ojciec, lecz jako o narzędziu, przyczynie zbawienia. Greckie słowo w przekładzie A.V. oddane jako „autor”, w Diaglocie jest przetłumaczone jako „przyczyna”. W Obj. 3:14 nasz Pan jest nazwany „początkiem stworzenia Bożego”, tzn. był pierwszym, jaki powstał ze wszystkich stworzeń, co jest także powiedziane o Nim w Kol. 1:15, gdzie jest nazwany „pierworodnym wszystkich rzeczy stworzonych”. Jeśli jest pierworodnym wszystkich stworzeń, jest oczywiście stworzeniem – pierwszym i jedynym bezpośrednim stworzeniem, jakie powstało, ponieważ wszystko inne zostało stworzone przez Boga za pośrednictwem Syna. W 1Tym. 6:15 jest nazwany „pierwszym i jedynym możnym”, co odnosi się do Niego dopiero po Jego zmartwychwstaniu. W tym samym miejscu mówi się o Nim jako „Królu królów i Panu panów”. Królami, których On jest Królem, są Jego naśladowcy po uwielbieniu;