Epifaniczny tom 15 – rozdział 5 – str. 349
Chrystus: jego doświadczenia po-ludzkie
niewiernym świadkiem Boga i prawdy. Wierność na wskroś przenika Jego charakter, a wszystko, co czyni, czyni wiernie. W Obj. 1:17 nazwany jest „pierwszym i ostatnim”. Mamy tutaj wyjaśnienie znaczenia Alfa i Omega w odniesieniu do Niego. Wyrażenie to oznacza zatem, że jest On pierwszym i ostatnim bezpośrednio stworzonym przez Boga. W przekładzie A.R.V. w Żyd. 1:6, Obj. 1:5 oraz Kol. 1:18 jest nazwany pierworodnym. Był pierworodnym, gdy został stworzony, a w zmartwychwstaniu stał się pierworodnym z umarłych, jak potwierdzają to te wersety. Przekład A.V. w Żyd. 1:6; Obj. 1:5 błędnie oddaje to jako „pierwszy spłodzony”, ponieważ był On pierwszym narodzonym z umarłych. Żyd. 1:6 odnosi się do Niego w drugim adwencie, dlatego tłumaczenie powinno oczywiście brzmieć „pierworodny”. Ponieważ w Obj. 1:5 oraz Kol. 1:18 jest On nazwany pierworodnym z umarłych, z pewnością jest to tytuł należący do Jego po-ludzkich doświadczeń. Powinniśmy bowiem pamiętać, że w Jordanie został spłodzony z Ducha, a trzeciego dnia po ukrzyżowaniu narodził się z Ducha, gdy powstał z umarłych.
W Mat. 2:6 jest nazwany „Wodzem, Zarządcą” ludu Bożego – duchowego i cielesnego Izraela obecnie i w Wieku Tysiąclecia, ponieważ w Wieku Ewangelii panuje jako przedstawiciel Boga, Zarządca, nad Kościołem, a w Wieku Tysiąclecia będzie panował nad cielesnym Izraelem i ludzkością. W Efez. 1:22 jest nazwany „głową nad wszystkim kościołowi”, co oznacza, że jest nie tylko Tym, który myśli, odczuwa i pragnie dla Kościoła i w Kościele, lecz że we wszystkich sprawach czyni to w zgodzie z wolą Ojca. Jego przywództwo dotyczy wszystkiego w Jego relacji wobec Kościoła oraz w relacji Kościoła wobec Niego. Nie jest możliwe, by pewne sprawy w Kościele były pod Jego przywództwem, a inne nie. U Żyd. 1:2 nazwany jest „dziedzicem wszystkich rzeczy”, co znaczy, że Bóg uczynił Go Dziedzicem wszystkich Swoich dóbr, czyli wszystkie wszechświaty Boga są Jego własnością.