Epifaniczny tom 15 – rozdział 6 – str. 362
Duch Święty: jego istota
Jeśli bowiem takie sprzeczności występują między sugerowanym znaczeniem a którymkolwiek z ich biblijnych zastosowań, możemy być pewni, że proponowane znaczenie nie jest prawidłowe. Zasada ta pozwala nam przekonać się, czy twierdzenie, że Duch Święty jest osobą jest prawdziwe czy też fałszywe. To prawda, iż wielu naucza, że Duch Święty jest osobą, lecz czynią to wbrew Pismu Świętemu, którego nie można zharmonizować z tym poglądem. Przedstawimy 14 grup tekstów, których nie można pogodzić z myślą, że Duch Święty jest osobą i które dowodzą, że nią nie jest. Ponieważ tych 14 grup wersetów nie można pogodzić z poglądem, że Duch Święty jest osobą, mamy podstawę do nauczania o tym, co powyżej krótko stwierdziliśmy: DUCH ŚWIĘTY NIE JEST OSOBĄ. Przechodzimy obecnie do omówienia tych 14 grup tekstów, których nie da się pogodzić z poglądem, że Duch Święty jest osobą.
(1) Pierwsza grupa takich tekstów uczy, że lud Boży w dniu Pięćdziesiątnicy oraz w domu Korneliusza został ochrzczony Duchem Świętym. Traktują o tym następujące wersety: Mat. 3:11; Mar. 1:8; Łuk. 3:16; Jana 1:33; Dz. 1:5; 11:16. Prosimy zauważyć, że w tym przypadku środkiem dokonania chrztu był Duch Święty, tak jak przy chrzcie wodnym środkiem dokonywania chrztu jest woda. Według tych wersetów osobą dokonującą chrztu Duchem Świętym był Chrystus, który użył Ducha jako czynnika dokonania aktu chrztu. Nie zatrzymując się w celu dowodzenia, czy chrzest ma być dokonywany przez pokropienie, polewanie czy zanurzanie (są to jedyne trzy metody mające zwolenników), łatwo zauważyć, że osoba nie może być użyta jako element równoznaczny z wodą jako elementem chrztu wodnego, przy pomocy którego dokonywany jest chrzest. W jaki bowiem sposób ktoś może być pokropiony osobą? W jaki sposób osoba może być na kogoś wylana? Jak można kogoś zanurzyć w osobie? Ta grupa wersetów w oczywisty sposób zaprzecza poglądowi, że Duch Święty jest osobą.