Epifaniczny tom 15 – rozdział 6 – str. 378
Duch Święty: jego istota
Dokąd ujdę przed Duchem [mocą] twoim (Psalm 139:7)? Wiedząc, że nic nie może być za trudne dla Boskiej mocy, prorok Micheasz pyta, oczekując odpowiedzi przeczącej: Izali ukrócony ma być Duch [moc] Pański (Mich. 2:7)? Podkreślając upór Izraelitów, Zachariasz mówi o lekceważeniu przez nich Boskich słów, które On posłał przez Swą moc za pośrednictwem proroków z przeszłości: aby nie słuchali (…) słów, które posyłał Pan zastępów Duchem [mocą] swoim przez proroków przeszłych (Zach. 7:12).
Podsumowując dowód, że pierwszym znaczeniem terminów Duch, Święty Duch, Duch Pański, Duch Boski itp. jest moc, w krótkości zacytujemy i skomentujemy niektóre wersety mówiące o przychodzeniu Ducha na pewne jednostki i pozostawaniu w nich. Należą tutaj, skomentowane powyżej, 1Moj. 41:38; 4Moj. 27:18; 2Król. 2:9,15 i 1Kron. 12:18. Mówiąc o zstępowaniu Boskiej mocy na Otoniela, Gedeona, Jeftego i Samsona, umożliwiającej im sądzenie i wyzwalanie Izraela, Bóg mówi: I był nad nim Duch [moc] Pański (Sędz. 3:10; 6:34; 11:29; 13:25; 14:6,19; 15:14). To samo jest powiedziane o Saulu (1Sam. 10:6,10; 11:6), a także o Dawidzie, posłańcach Saula i raz jeszcze o Saulu, oraz o Azariaszu i Zachariaszu (1Sam 16:13; 19:20,23; 2Kron. 15:1; 24:20). Podobnego wyrażenia używa Ezechiel: przypadł na mnie Duch [moc] Pański (Ezech. 11:5). Ponieważ słowa powyżej cytowanych wersetów praktycznie są takie same, jak słowa cytowane powyżej z Sędz. 3:10, wystarczy zwykłe ich wymienienie. A teraz, na potwierdzenie omawianej obecnie kwestii, kilka odnośników mówiących o przebywaniu, wstępowaniu Boskiej mocy w sług Bożych. O Boskiej mocy w Józefie jest powiedziane następująco: w którym by był Duch Boży (1Moj. 41:38). W odniesieniu do Mojżesza jako typu Jezusa Bóg mówi o Sobie jako o Tym, który udzielił mu Swej mocy: położył w pośrodku jego Ducha [moc] swego świętego (Izaj. 63:11). Ezechiel tak mówi o sobie: I wstąpił we mnie Duch [moc; słowo ruach nie posiada tutaj przedimka określonego – Ezech. 2:2).